de! Yoxsa, bu tanışlıq olmayacaqdı..
—Ancaq bir mesele mene qaranlıq qaldı, —deye mövzunu deyişmek meqsedi ile araya söz atıram.
—Siz neden bildiniz men neftçi Muradın qızıyam? Axı, atama o qeder de oxşarlığım yoxdur...
Deryanın nüfuzedici baxışları yene sifetimde gezir.
—Bunu siz deyirsiniz, Könül xanım. Amma men, bir heykelteraş müşahidesi ile diqqet yetirende,
sizi atanıza oxşadan elametleri, cizgileri çox aydın görürem. Xüsusen gözlerinizdeki işıltı,
kirpiklerininzin düzülüşü, çeneniz, üzr isteyirem, hetta dodaqlarınız bele Murad emini xatırladır...
Onun sözlerinden utanıram. Üzümü yana çevirende büstden atamın qaşqabaqlı baxışları mene
zillenir. Sanki, namehrem bir oğlanla bele şirin-şirin danışdığıma qeyzlenir.
Derya getmeye hazırlaşdığımı hiss edince:
—Gözleyin, Könül xanım, ele men de çıxıram,—deyir ve telesik uzaqlaşır.
Vestibülde geyinende o, yene mene yaxınlaşır, icaze alıb, paltomu tutur. “Yox” demeye dilim gelmir.
Sonra sergiden evimize qeder men özümde olmuram. Fikrim Deryada qalır. Onunla yanaşı
addımladığıma sevinirem. Ve bu ünsiyyetden qelbime ele xoş bir rahatçılıq süzülür ki... Küçemize
çatanda ayrılacağımıza heyfsilenirem.25
Derya sabah menimle yene görüşmek isteyir. Sehrlenmiş kimi, ixtiyarsız razılıq verirem,
düşünmeden, qorxmadan... Bu gün Könül deyilem men, başqa bir qızam.
Darvazamızdan girende Derya meni çağırıb, tekidle tapşırır:
—Sizden teveqqe edirem, Könül xanım. Murad emi tanış olduğumuzu bilmesin. Fikirleşer ki, biz
çoxdanın dostlarıyıq; büstünü de ele sizin xetrinize düzeltmişem... Teşekkür evezine nahaqdan
nifret qazanaram.
Eve gelince şadlığımdan atamın boynuna sarılıb öpürem:
—Pa, tebrik edirem seni!.. Sergide heykelini qoyublar! Niye ses salmırsan, he? Ele canlıdır ki, pa,
deyirsen bes, indice dil açıb danışacaq. Özü de birinci mene acıqlanacaq. Qışqıracaq. “Ay qız, burda
ne gezirsen, getsene eve!”
Atam heçhalını da deyişmir:
—Çox az vaxtımı almışdı o gede, bir de durub sergisine gedeceyem?!. Ele sen

<< 1 ... 21 22 [23] 24 25 ... 65 >>