görmüsen, kifayetdir.
Men öz otağıma qaçıram. Paltomu, papağımı çıxarıb bir kenara tullayıram. Qollarımı açıb aynanın
qabağında fırlanıram. Saçlarım dağılır. “Derya!”—deye çağırmaq, qehqehe çekmek, uşaq teki atılıbdüşmek isteyirem...
4-cu hisse
16
Bu axşam geceyedek telefonun yanında oturub qezetlere baxdım, kitab oxudum... “Spidola”nı
qurdaladım, xaricden tutduğum musiqilere qulaq asdım. Atam da, anam da çoxdan yatmışdı.
Deryanın zengini gözleyirdim. Maraqlı bir xeber vardı qezetde: meşhur alman alimi Vilhelm
Humbaldt gözel, ağıllı zövcesi Karolina fon Daxroydene qırx dörd il erzinde her gün yüz xett şer
ithaf edib. Onlar otuz beş il intehasız bir mehebbetle yaşayıblar. Karolinanın vefatından sonra da
Humbaldt onu unutmayıb. Ömrünün axırına kimi, her seher yazdığı şeri axşam aparıb sevimli
qadının mezarı üstde oxumağı bir adet şekline salıb...
“Qeribedir!—Fikirleşdim. —Sen deme, almanların da öz mecnunu varmış!..”
Otağa cilgiltili qarışıq fereh doldu. Intizarım bir anda yoxaldı.
O idi. Ikice kelme sözü ile üreyim teskinlik tapdı.
—Salam... Salam, Könül... Necesen?
Pıçıldadım:
—Yaxşıyam. Gelib çıxdın?..
—He... Men dedim indiye yatmış olarsan.26
—Heçgözüme yuxu geder... Hardan danışırsan?
—Aerodromdan. Bağışla, narahat eledim seni.
—Yox...
—Yatginen... Sabah istirahet günüdür, görüşerik... Yaxşımı?
—Ne vaxt?
—Saat... neçede isteyirsen?
Fikirleşdim.
—Birde.
—Çox gözel!
—Harda?
—Ele orada... Gecen xeyre qalsın.
—Sağ ol...
—Öpürem seni!
Arxayınlıqla nefes aldım. “”Ele orada” metronun “Bakı Soveti” stansiyası demekdi.
Içeri evden atamın boğuq sesi eşidildi:
—Kimdir gecenin bu vedesinde zeng çalan?!
—Pa, sehven bura düşmüşdüler.
—Bes sen niye oyaqsan?
—Derslerimi hazırlayırdım, pa. Indice qurtardım.
Köksünü ötürdü, lakin dinmedi. Işığı keçirdim. Barmaqlarımın ucunda çarpayıma yaxınlaşdım. Tez
soyunub yerime uzandım.
Bu gece yorğana deyil, sanki şadlığa büründüm...ve gözlerimi yumunca asta-asta eriyib şirin bir...
yuxuya

<< 1 ... 22 23 [24] 25 26 ... 65 >>