daldadır. Dinmezce,asta-asta
yanaşı addımladıq. Emin gödek, boz palto geymişdi. Boynuna qara-qırmızı zolaqlı şerf dolamşdı.
Saçlarını sol yandan tağ ayırıb sağa daramışdı. Bu onu yaşından da cavan gösterirdi. Gözlerinde ve
sifetinin ifadesinde narahatlıq, nigarançılıq tezahürü vardı. Ele bil üreyi dolu idi, sirrini gizledirdi.
Haçandan-haçana Emin heyecanlı, titrek sesle söze başladı:
—Könül, senden bir şey soruşsam, çekinmeden düzünü deyersenmi?!
Meettel qaldım. Ne cavab vereceyimi tezlikle derk etmedim.
—Qeribe sualdır... Baxır ne soruşacaqsan...
—Ele bir şey ki, ondan menim heyatım, geleceyim, seadetim asılıdır!
Emini heçbu cür ciddi görmemişdim. Rengi ağarmışdı. Özü de ele danışırdı ki, guya mene
acıqlanırdı.
—Insafla, açıq söyle, Könül, seni sevdiyimi bilirsenmi?!
Heqiqeti boynuma almağa çekindim. Düşündüm: “Ona qalarsa, bu sualı evvelce men sene
vermeliyem.”
—Bir yol nese eşitdirmişdin mene,—dedim.
Eminin dodaqlarında istehzalı tebessüm gezdi.
—Bir yol... nese eşitdirmişdim? Yaxşı ki, o yadındadır. Könül, axı ona qeder sen mektebli qız idin.
Meni duymazdın da... O yaşda sene başqa gözle baxmağa ne haqqım vardı. Indi... böyümüsen,
dünenki Könül deyilsen, institut telebesisen. Ixtiyarın öz elindedir.
“Eceb de! Bu deqiqe ixtiyarım Deryadadır. Seninse bunlardan xeberin yoxdur, Emin. Men onu
sevirem... Sen hele de mene ümid besleyirsen. Eh!.. Dünen bu sözleri demek tez idise, bu gün de
gecdi, Emin! Yubanmısan... Bundan sonra sene könlümü yox, ancaq teselli vere bilerem...”
O, susduğumu razılıq elameti sanıb, inamla davam etdi:29
—Keçen defeki etirazına göre seni qınamadım. Eksine, gözümde daha da yükseldin, çünki haqlı
idin; evden xelveti iş tutmaq istemirdin. Kaş bütün ata-analı qızlar bu barede sene oxşayaydı. Heyf
ki, beleleri azdır...
“Doğrudur,—deye özlüyümde onun axırıncı sözünü tesdiqledim. —Eleleri çox azdır, heçmen de o
cür deyilem!”
Biz danışa-danışa gelib şeherin merkezine çatdıq. Nizami muzeyinin qabağından keçende

<< 1 ... 24 25 [26] 27 28 ... 65 >>