tindeki
üçüzlü saatabaxdım. Qırx deqiqe de yubana bilerdim. Sonra bir behane tapıb ayrılmalıydım.
Emin başını qaldırmadan xeber aldı:
—Könül, bu günlerde evinizde menim söhbetim olmayıb?
—Yox... Nece?!
Tez, öten hefte Qönçebeyimin bize getdiyini xatırladım.
—Men anamı size göndermişdim. Meselenin ucundan-qulağından Mermer xalaya eşitdirib.
Cavabından bele çıxıb ki, o bu işe esla etiraz etmir. Hetta dedib Könül de Eminin xetrini isteyir.
Mence onunla heyat qurmağa narazı olmaz... Ancaq, elbette, son söz yene seninkidir...
Üreyim birden-bire sıxıldı. Meni heraret çulğadı. Küçenin ortasında dayandım.
—Sen Qönçebeyimi anamın yanına nahaq göndermisen!—dedim.—Bilmirsen ki, bizim evde atam...
—Onunla da atam danışıb, Könül.
—Haçan?!
—Keçen istirahet günü bağa gedende söhbetleşibler.
—Ne deyib?!
—O da anan kimi...
Emin çevrilib üzüme baxanda gözlerine inanmadı.
—Sene ne oldu, Könül? Rengin niye bele deyişdi?..
Dinmedim. Geri qayıtdım. Emin de menimle. Bu halda Derya ile görüşmek istemedim.
Mehellemize çatanda her ikimiz ayaq saxladıq, üz-üze durduq. O, fikrimi bir daha qeti öyrenmek
mecburiyyeti ile soruşdu:
—Könül, men bele anladım ki... sen redd edirsen teklifimi, elemi?
“He” demeye dilim gelmedi. Başımı terpetdim.30
Fövren Eminin sifetinde süni gülümsünmekle tebii ağlamsınmaqdan yaranan, anlaşılması çetin,
qeribe bir ifade yarandı.
—Üreyin hökmü eleyhine çıxmaq çetindir,—dedi.—Sende ne teqsir...
O, evlerine getdi. Men donub yerimde qaldım...
18
Sevincle, mahnı ile başlanan istirahet günüm kederle, göz yaşı ile qurtardı.
.Eve gelib otağıma çekildim. Anama dedim, kefsizlemişem. Uzandım ...
Emine yamanlıq etmişdim—özümü saxlaya bilmedim, ağladım.
Derya ile görüşeceyimiz vaxt da keçdi. Arada telefon cingildedi. Qalxmadım.
Anam cavab verdi:
—Allo? Kimdir,—edi.—Emindir? Yox?.. Canın sağ olsun, bala, bu sefer nömreni düz yığarsan...
Desteyi qoydu.
Danışan yeqin Derya idi. Anam ise Emine oxşatmışdı. Bu nahaqdan deyildi. Eve

<< 1 ... 25 26 [27] 28 29 ... 65 >>