qanıqara
qayıtdığımdan, çox güman,meseleni duymuşdu. O da meyus idi...
Anam başına xına qoyub. Göyçekleşib. Derya deyir, men atama oxşayıram. Amma razılaşmıram.
Men anama baxanda otuz il sonrakı özümü görürem. Qaş-gözümü ele bil ondan borc almışam.
Kirpikleri de eynen menimki tek sız ve uzundur. Hele üzüm gilesine oxşar dodaqları, düz burnu...
Birce çenesinin zenexdanı mende yoxdur. Ancaq o, bir az kökdür. Kitabxanada işi yüngüldür.
Teneffüsden-teneffüse ayaq üste olur. Uşaqlar derse girende o da oturub kitab oxuyur.
Anam otaqdan çıxanda astanada ayaq saxlayıb maraqlandı:
—Eminin bayaq ne işi vardı seninle?
—Heç,—dedim,—ma. Bir kelme söz soruşacaqdı.
Üreyi dözmedi anamın:
—Soruşdumu?
Menden cavab almadığını gören arvad matem içinde kölge kimi yavaş-yavaş çekildi...
1931
Men aptekden derman alıb eve qayıdanda Qönçebeyimi sesinden tanıdım:
—...Eger bilsem ki, Könülün meyli qeyrisinedir, canınçün, Mermer, heçdurub bura gelmezdim.
Emine de deyerdim ki, oğul, bu sevdan baş tutmadı. Get, özüne ayrı qız axtar.
...—
—Elbette, ele deyil. Tanımıram onu beyem? Mesele burasındadır ki, naz eleyir. Uşağımın da
nahaqdan qanını qaraldır, bizim de.
Anam xestelenmişdi. Boğazı ağrıdığından çox yavaş danışırdı. Zalın aralı qalmış qapısı arasından,
ancaq Qönçebeyimin heyecanla, ucadan dediklerini eşidirdim.
Men ehtiyatla öz otağıma keçim. Anamın zeif sesi gelib qulağıma çatmasa da, her şey başa
düşülürdü:
...—
—Çox sağ ol, Mermer, iki stekan içdim besdir. Ele süfre qırağından indice durdum.
...—
—Dünen Emin Könülden ayrılandan sonra bir günde girdi içeri ki, görseydin, deyerdin bes, iraq
olsun neçe ilin xestesidir. Üreyime od düşdü.
Söhbete azacıq ara verildi. Sonra anam ne soruşdu, mene çatmadı. Qönçebeyim cavabında dedi:
—Sen allah, Emin xeber tutmasın, menim bura geldiyimden.. Möhkem tapşırıb ki, bir de o barede
Mermer xala ile danışma. Bu mesele qurtardı! Men Könülün fikrini öyrendim. Istemir—vessalam!.
...—
—A... bes nece.. Heyalı, ismetli qız da

<< 1 ... 26 27 [28] 29 30 ... 65 >>