ensiz
pillekenle taxtapuşa qalxdıq.
—Emalatxanam buradadır, Könül,—deye Derya kilidini açdığı balaca qapıdan meni ireli buraxdı.
Sonra da zarafatyana sözüne elave etdi: —Öz klassik eserlerimi bu otaqda yaradıram.
Gülüşdük. O da, men de paltomuzu soyunduq.
—Harda xoşun gelir, keçeyleş,—dedi.33
Güneye divar boyu penceresi olan trapesiyaşekilli emalatxana, geniş, işıqlı bir otaqdan ibaretdi. Sol
küncde alçaq miz, divan, şkaf ve üç-dörd hesir sendeli vardı. Burada, dolabça üstündeki qırmızı
telefondan savayı her şey köhne idi. Pencerenin haşiyesinden asılmış ağcaqayın budağına teqliden
zolaqlı, güldandakı sarmaşıq da susuz qaldığından solub saralmışdı.
Derya şkafı açıb bir cüt balaca göy fincanla nelbeki çıxartdı:
—Darıxma, Könülcan, bu deqiqe yaxşı qehve demleyeceyem, oturub derdleşeceyik.
Yolda men Deryaya Eminle elaqedar meseleden söhbet açmamışdım. Tekce, görüşe gelmediyimin
sebebini soruşanda, ikice kelme ile: “Sonra danışaram” demişdim. Indi de ok, meyus olduğumu
yeqin ki, hiss etmemiş deyildi.
Güldana su tökdüm. Emalatxanadakı işlere baxmağa başladım. Divarlara vurulmuş reflerde, esli
Ermitaj, Vatikan, Luvr muzeylerinin nadir incileri sayılan qedim dövrün mermerden yonulmuş
“Platon”, “Yatmış Endimiona”, “Homer” kimi meşhur eserleri ile yanaşı, Deryanın gilden, gipsden
düzeltdiyi müxtelif biçimli heykeller, fiqurlar ve eskizler qoyulmuşdu. Atamın büstünün yöndemsiz
bir sureti de onların arasında idi.
—He, Könül...—deye Derya arxadan yaxınlaşıb ikielli çiyinlerimden sıxdı.—Murad kişiden başqa
bunlardan kimi tanıyırsan?
Bu sual mene yersiz göründü. Karıxdım. Ancaq qınamadım. Derya ele bilirdi ki, menim incesenet
aleminden xeberim yoxdur. Özümü sındırmadım. Cavab verdim:
—Bezisini tanıyıram.
O, azacıq eyilib üzünü yanağıma söykedi:
—Men buna şübhe etmirem. Müasir adamın her saheden melumatı olmalıdır. Ele deyilmi, Könül?
Deryanın nefesinden yüngülce spirt qoxudu. Dilim dinc durmadı:
—Canınçün, Könül, seninle görüşdüm, üreyim sevindi...

<< 1 ... 28 29 [30] 31 32 ... 65 >>