qırx sekkizinci il aprel ayının onunda Bakıda
fehle ailesinde anadan olmuşam. Atam Ezizbeyovneft medeninde mühendis işleyir. Menim
yaşımdan Sov. IKP-nin üzvüdür. Anam Mermer kitabxanaçıdır. Men orta mektebi bu yay
qurtarmışam. Min doqquz yüz altmış dördüncü ilden komsomolçuyam.
Ünvanım beledir: Şıxeli Qurbanov küçesi, ev nömre 103, menzil 8.”
Kağızı qatlayıb stolun üstüne atdım. Tesirlendim. Fikirleşdim ki, menim esl tercümeyi-halım bu
günden—Derya ile tanışlıqdan sonra başlayır. Benövşeli defterimin ilk sehifesinden.
—Onun—Şıxelinin ise tercümeyi-hal defteri bağlandı, benövşesi soldu... Heyf, heyf Şıxeliden!..
3
En çox beyendiyim, yaxası, qolları ağ xezli sürmeyi yun paltarımda qara tuflilerimi geymişem. Bu
qiyafede sanki lap qeşengleşmişem. Hem de hündürboy olmuşam.
Dünenden intizarını çekdiyim görüşün vaxtına hele xeyli qalıb. Ancaq men indiden hazıram.
Bu axşam anama, ömrümde ilk defe yalan satdım:
—Ma, bizim fakültede bir qızın ad günüdür, onlara gedirem,—dedim.
Şübhelenmedi. Lakin soruşdu:
—Eliboş niye?
—Yolüstü, mağazalardan bir hediyye alaram,—söyledim.
Uşaq vaxtlarımdan dilim bele öyrenib: men anama “ma,” atama ise “pa” deyirem.
Yanaqlarımın istilendiyini hiss etdim: yeqin, yalan danışdığım üçün qızarmışdım. Bunu gizletmeye
çalışdım. Üzü divara çevrildim. Önümde atamın foto şekli durdu. Çatılmış enli, pırpız qaşları altdan
zehmli, iti gözleri mene dikildi. Doğrudan da heçfikir vermemişem, ne böyük alnı vardı atamın.
Ovurdları çökmüşdü. Qalın bığları dodaqlarının üstünü örtmüşdü. Yaman qaşqabağlı kişidir. Barı
şeklini çekdirende bir balaca gülümseyeydi...
Anam soruşdu:
—Saat neçede geleceksen, Könül?
—Bilmirem, ma. Ne vaxt qurtarsa.
—Telefonları varmı?
—Yoxlarıdır. Geciksem, düşüb avtomatdan sene zeng çalaram.
—Çöle paltosuz çıxmayasan ha, Könül, soyuqlarsan.5
—Ma, nigaran qalma, uşaq deyilem ki. Bir neçe günden sonra menim de on doqquz yaşım tamam
olur, iyirmiye keçirem...
Anam çox menalı terzde qımışaraq o biri otağa keçdi.

<< 1 2 3 [4] 5 6 ... 65 >>