Yoxsa, heçaylarla yadıma düşmez.
Gelib divanda eyleşdik. Derya fincanlara qehve süzdü. Stola Moskvadan getirdiyi konfet, şokolad,
peçenye qutularını düzdü.
—Gerek bağışlayasan, Könülcan, men seni ayrı cür qarşılamalıydım,—deye o üzrxahlıq eledi.
Emalatxananın ortasında hündür bir dezgah qurulmuşdu; üstündeki iri heykel yaş xarala
sarınmışdı.
—Bu teze düzeltdiyin nedir?—soruşdum ve fincanı götürüb qehveden bir qurtum içim.34
—“Mecnun” un heykelidir, yanında da bir ceyran. Çoxdan işleyirem. Elden salıb meni: Sağlıq
olsun, bu yay qurtarmalıyam.
Derya bir az da mene teref çekildi, divana yayxanaraq xeber aldı:
—Eger menden gizli deyilse, danış görek evinizde ne hadise baş vermişdi... Niye bele dalğınsan?
Evvel utandım, dinmedim. Sonra söhbeti açmağa mecbur oldum:
—Meni qonşuluqdan bir oğlan üçün isteyirler...
Derya heçhalını da pozmadı:
—Bes sen?
—Men.. men “yox” demişem.
—Vessalam. Qurtardı getdi!
—Atam, anamsa razıdır.
Derya siqaret çıxardıb yandırdı. Tüstünü asta-asta qırağa üfleyerek fikirleşdi.
—Deyinen, men başqasını sevirem. Utanma! Açmeseleni evde.
Men atamın hüzurunda bunu bacarardımmı? Esla!
Ikimiz de susduq.
“... Men başqasını sevirem!?” Qeribedir! Bu gün Deryanı tanımaq çetindi. Niye tekid etmirdi ki,
deyim: “Meni başqası sevir?” Yox, yox! Çox güman ki, o heçbunun ferqine varmadı. Belke de içdiyi
konyak dilini çaşdırmışdı.
—Atamı ki, tanıyırsan,—dedim.—Eşitse...
Derya ayağa qalxdı. Siqaretini yere atıb tapdaladı. Ellerinin şalvar cibine qoyaraq emalatxanada
gezindi. Sonra gelib qarşımda durdu:
—Seni başa düşürem, Könül. Murad kişini yola getirmek çetindir. Onda... bu günlerde men size
elçi göndererem, razılığını verersen, her şey hell olunar.
Üreyim yerinden oynadı. Deryanın bu hökmü meni bir terefden sakitleşdirdise, diger terefden
kederlendirdi. Zira qayğısız genclikden üzülüşüb nişanlanmağı bele tezlikle arzulamırdım.
O ne düşündüse geri döndü, gedib, yene şkafı qurdaladı.
—Bax, gör xoşuna gelirmi, Könül!—deye oradan

<< 1 ... 29 30 [31] 32 33 ... 65 >>