sövdadan ellerini üzmek
istemirdiler.36
Deryanın rahatlığı pozulmuşdu. Tez-tez zeng çalırdı, xeber alırdı: “Könül, ne oldu?” “Atam meni
danışdırmayıb,—deyirdim.—Yeqin bu axşam dindirecek.”
Qönçebeyimin de sebri tükenmişdi. Anamı günde neçe yol telefona çağırırdı: “Mermer, iş ne
yerdedir?”
Anam menden çekinirdi, elini ağzına tutub, udquna-udquna astadan cavab verirdi: “Men meseleni
Murada çatdırmışam. Hele ki, qızın reyini soruşmayıb.”
Deryagilden elçiler üçgünden sonra gelecekdi.
Evimizde gergin bir hal yaranmışdı.
Atam özünü her şeyden xebersiz kimi çox laqeyd aparırdı. Sanki anamın, Qönçebeyimle erinin
dediklerini unutmuşdu; Eminle nişanlanmağıma etiraz etmediyini yaddan çıxartmışdı. Onun bu
etinasızlığı meni gece-gündüz düşündürürdü. Kim bilir, belke de ikice kelme ile razılığını verdiyi
üçün bir daha bu söhbetlere qayıtmağı lüzumsuz sanırdı.
Ancaq üreyime dammışdı. O, bu haqda mütleq meni danışdırmalı idi!
Anamsa iki yol ayrıcında aciz qalmışdı. Gücü ona çatırdı ki, susurdu. Bu lal-dinmez, cansıxıcı
günler meni ele bezikdirmişdi ki, nehayet özüm söhbeti açmalı oldum:
—Ma, ne xeberdir?! Niye bikefsen? Sebebini desene!.. Başa düşürem, guya men günah bir iş
tutmuşam... Bele birtehersiniz, atam da, sen de... Men bu evde ögeyem, nedir?..
Anam gelib qarşımda eyleşdi. Qollarını sinesinde çarpazlayaraq melul bir görkem aldı. Arvad bu
fürseti çoxdan gözleyirmiş kimi derdi açıldı:
—Neyleyim, ay bala. Heçdemeye söz de tapmıram. Ne senden keçe bilirem, ne de onlardan...
Qönçebeyimle üz-üze gelende xecaletden bir köynek et tökürem...
—Neyçün?
—Özün her şeyi menden yaxşı anlayırsan... Bildir razılığını istediler, dedim, telesmeyin... Qoy uşaq
instituta girsin, sonra. Oturub gözlediler, indi de bele...
—Bele, yeni nece? Açıq danışsana, ma.
Anam yarıümid, lakin miskinli terzde nezerlerini üzüme zilledi:
—Onu menden niye soruşursan?! Bes özün oğlana redd cavabı vermemisen?
Keçib pencere qabağında dayandım. Heyetdeki yasemen ağacında xırda quşlar ve

<< 1 ... 31 32 [33] 34 35 ... 65 >>