nelbekinin qırağından tutub anama sarı çekdi.38
Bir defe institutdan çox şad qayıtmışdım. Anatomiyadan beş almışdım. Axşam atamı evde
qaşqabaqlı görende üstüne cumub, onu möhkemce qıdıqladım, güldürmeye çalışdım. “Ay qız! Dinc
dur!”—Qışqırdı. Qulaq asmadım. Böyrümden şapalaq ilişdirdi. Eli de ele ağırdır ki... Etim göynedi.
Sabahısı bildim ki, medende qazma baltası sındığından işleri engelli olub...
Indi oturmaq isteyende atam dedi:
—Televizoru söndür, işığı yandır, sonra eyleş.
Ekranda menzere filmi nümayiş etdirilirdi. Bir azdan “67-nin sergisi” gösterilecekdi. Men mütleq
baxacaqdım. Arzulayırdım atam da, anam da görsün. Heyf! Televizoru keçirdim.
Qapının haşiyesindeki düymeni burunca büllur çilçıraq zalı nurla doldurdu. Ancaq isterdim atam
meni qaranlıqda dindirsin. Utanmayım. Deryanın sözleri yadıma düşdü: “Deynen men başqasını
sevirem.”
Stolun aşağı terefinde atamla üz-üze oturdum. Anam çay getirdi. Gelib, sağ yanımdakı kreslonu
altına çekdi, bütün işlerde teqsirkar kimi müqessir bir görkem aldı.
Otaqda iki ses eşidilirdi: saatın tıqqıltısı, üreyimin döyüntüsü.
Haçandan-haçana atam xisletine uyğun bir ciddilikle söze başladı:
—Mene diqqetle qulaq as, Könül,–dedi.—Sen eziz-xelef birce övladımızsan. Valideyn üçün
övladının xoşbextliyi her şeyden qiymetlidir. Bizim de çalışdığımız odur ki, sen bextever
yaşayasan... Ele deyilmi?
Boğazım qurumuşdu. Danışmağa onsuz da sesim çıxmayacaqdı. Astaca başımı terpetdim. Atam
davam etdi:
—Men bu söhbeti qesden bir neçe gün idi gecikdirirdim. Anana da tapşırmışdım, seni
telesdirmesin, ağıllı-başlı fikirleşesen. Indi, yeqin ki, özlüyünde bir qerara gelmisen... Mesele
beledir, qızım, men de, anan da Qönçebeyimgille qohum olmağa narazı deyilik, uzun illerin qapı-
qonşusuyuq, bir-birimizi yaxşı tanıyırıq.
Bayaqdan daş heykel kimi donub hereketsiz qalmıçanam yerinde qurcalandı:
—Eminciyez de gözümüzün qabağında böyüyüb. Temiz, ağıllı uşaqdır...—deyerek oğlan terefe
qahmar çıxdı.
Atam metlebe

<< 1 ... 32 33 [34] 35 36 ... 65 >>