yaxınlaşdıqca üreyim üzülürdü.
—Sen de körpe deyilsen, institut telebesisen. Sabah qurtarıb hekim olacaqsan...
Anam yene tap getirmedi:
—Murad, özleri de deyirler ki, qızı dördüncü kursdan tez apardı yoxdur.39
Stekanı qaldırıb tekrar nelbekiye qoymaqla atam ona bildirdi ki, “Bura bax, sözümü kesme!” Sonra
qaş-qabağını gizlederek mene sarı döndü. Lakin sözünü çaşdığından yene acıqlı-acıqlı anamı süzdü:
—Qoymazsan ki!
—Ma!—deye men de öz xeyrime atama haqq qazandırdım:—Mafar versene kişiye.
Bu esnada telefon seslendi. Anam durub menim otağıma getdi ve bir deqiqe keçmemiş geri qayıtdı.
—Murad, seni isteyirler.
—Kimdir?
—Tanımadım.
Atam könülsüz qalxdı, çayını isti-isti içe bilmediyine işare ile gileylendi:
—Merdimazarı axtarmaqla deyil ki!
Keçib desteyi götürdü:
—Beli. Eleykessalam, beş de artıq... Oho! Seni xoş gördük... Necesen oğul?.. Sağ ol, men de
yaxşıyam. Evde de, medende de her şey qaydasındadır. Heykelimi? Yox.. O barede senden
xecaletliyem. Vaxt tapan kimi mütleq gedib baxacağam. Amma iş yoldaşlarım görübler... Beli,
beyenibler... Düzü canıma qorxu saldın. Dedim, bes, yene emalatxanalığam. Eşi, diriye de heykel
qoyarlar. Nece?.. Ele indi? He.. onda tamaşa ederik. Bu başdan sene öz teşekkürümü yetirirem..
Atam zalın qapısından girmemiş mene eşitdirdi:
—Könül, dur televizoru yandır, işığı söndür.
Anam heyretlendi:
—Xeyir ola?
—Meni gösterecekler, Mermer,—deye atam sevincini gizlede bilmedi. Gelib özünü divanın
küncüne yıxdı.
Televizoru quranda, elim titreyirdi. Derya ne iş tutmuşdu? “Utanmaz!” üreyimde onu
mezemmetledim.
Atam eyneyini götürdü, şüşesine hovxurub pijamasının eteyi ile sildi.
Ekranda Deryanın sergi solonundakı eserlerini bir-bir gördükce ve haqqında deyilen sözleri
dinledikce men ona göz qoyurdum. Kişi heçvecine almırdı. “Neftçi Murad” büstünden söhbet
gedende bığlarının altında balaca qımışdı; üzünü anama tutub zarafatla dedi:
—Mermer, bilmezsen qedrimi!40
Men hele nigarançılıqdan qurtarmamışdım. Bir azdan,

<< 1 ... 33 34 [35] 36 37 ... 65 >>