saldı:—xörekden evvel süfreye bir parça o
selyodkadan qoy. Derya yesin. Ondan sonra, bişirdiyin düşbereye elave duz sepmese, men heçne
anlamıram.
Doğrudan evdar arvadlar serişteli olurlar.
Naharda adama bir az siyenek balığından yedik. Nimçeleri yığışdırıb, stola çörek, qaşıq, nanelisarımsaqlı sirke getirdim. Kasalara düşbere çekdim. Anamın meslehetini yoxlamaq meqsedi ile,
Derya bir-iki qaşıq yeyen kimi xeber aldım:
—Nece bişirmişem, bacarırammı?
Başını terpedib, dodaqlarını marçıldatdı:
—Dadlıdır... Ancaq xetrine deymesin, şitdir,—dedi ve elini duzqabına uzatdı...
Deryanın Bakıda heçkesi yoxdur. Atası müharibede ölüb, anası böyük oğlu ile kendde olur. Özü
de, menzil alıncaya qeder emalatxanada yaşayıb. Amma görüşdüyümüz vaxtlar bunu menden
gizledib.
Dostları, yoldaşları çoxdur—hamısı da incesenet adamı.
Derya resmi heçyerde işlemir. Tekce heykel düzeltmekle meşğuldur. Seherler meni instituta qoyub,
emalatxanaya gedir. Nahara da eve birlikde qayıdırıq. Yarızarafat-yarıciddi herden mene eşitdirir ki,43
hekimliyi qurtarandan sonra heçseni de qulluğa girmeye qoymayacağam. Menim qazancım bize
gen-bol besdir. Onunla razılaşmıram. Men beyem tekce diplom üçün oxuyuram. Herenin üreyinde
bir arzusu var.—Cemiyyete xidmet göstermek her bir vetendaşın müqeddes borcudur.—Bes bu
sözler mene aid deyil?! Deyir, gelecekde ele özümüzün, uşaqlarımızın sağlamlığını qorusan
kifayetdir. Menim eqidemce o cür xudpesend müalicedense, geniş ürekli xeste olmaq yaxşıdır.
27
Novruz bayramı idi.
Anam bizi “ayaqaçdı” ya çağırmışdı. Erteden zeng vurub tapşırmışdı ki, “Qazan asmayın, şama bura
geleceksiniz.”
Qaş qaralanda geyinib-gecindik, maşına oturduq. Derya atam evine birinci defe gedirdi.
.Qapıda qarşımıza güler üzle çıxdılar. Anam ikimizi de öpdü. Atam meni qucaqlayanda kövreldi...
Dayım, emim ve arvadları dehlize çıxıb bir-bir bizimle görüşdüler.
—Pa, bilirsen nece darıxmışam senin üçün?—dedim.
Kişi doluxsundu.
Ele bil evimizden neçe il idi getmişdim. Bir-bir

<< 1 ... 37 38 [39] 40 41 ... 65 >>