Gözlerinin ifadesinden duydum ki, qızını
boya-başa çatdırdığı üçün qürrelendi.
Göresen, Derya ile menim tezece başlanan bu maceramızdan xeber tutsa sevinermi? Elbette. Anam
zemane ile ayaqlaşan qadındır. O bilmirmi evvel-axır bir qız bir oğlanın qismetidir? Şübhesiz ki, bu
meselede Deryanın kim, nece adam olduğu onu her şeyden artıq maraqlandırır. Anamı çox sevirem.
Gözel xasiyyeti var, helim arvaddır. O da meni az istemir. Hele bir yol üzüme kec baxmayıb. Ancaq
atam... tündmecaz kişidir. Illah, bu işden duyuq düşse... heşir-qiyamet qoparar. Axı niye?! Men un
çuvalı deyilem ki, evin bir küncünde qalam. Derya meger leyaqetsiz oğlandır? Cavan...istedadlı
heykelteraş... Neçe-neçe eserin müellifidir. Özünü tanımırdım, ancaq adını çoxdan eşitmişdim.
Nehayet, qismet ele getirdi ki, heyatda bir-birimizle qarşılaşdıq, görüşdük. Derya mehrini mene
saldı... Men de ona vuruldum. Burda qebahet namine ne var ki? Atamdır da... Iş yerinde adı-sanı...
hörmeti... Medende neftçiler başına and içirler, hamıya ağıl öyredir, evde ise... köhne adetlerinden
el çekmir...
Eh! Insanların tebieti çox mürekkebdir.
Bayırda soyuq külek esirdi. Heyetimizdeki çılpaq ağaclar, elektrik meftilleri vıyıldayanda, adamın
canına üşütme dolurdu. Derya bele havada meni hara aparacaqdı. Keçme Bakının da bu küleyinden.
Saat altının yarısı idi. Dehlize gedib paltomu geydim. Dovşan derisinden olan yumşaq tüklü
papağımı qoydum. Bedennüme aynada özüme nezer saldım. Şerfimle papağımın rengi yaxşı
uyuşurdu—ikisi de boz idi. Ancaq dünen gece pis yatmışam, gözlerime balaca qızartı çökmüşdü.
—Ma, men getdim.—Qapını açanda dönüb anama eşitdirdim.
—Yaxşı yol, qızım, çalış, çox lengime.
Meni gülmek tutudu. Fikirleşdim: “O, Deryanın insafından asılıdır.”
Daş pilleleri endikce tuflilerimin dabanından çıxan sesler divarlarda tıqqıldayırdı. Yoldaşlarım haqlı
imiş. Neçesi mene demişdi: “Könül, sen becid gedende dabanlarını yere ele berk vurursan ki,
üzünün eti titreyir.”
Qızların sözünde heqiqet

<< 1 ... 3 4 [5] 6 7 ... 65 >>