inanmıram.
Yaz gelmişdi—bu, heqiqet idi. Duyurdum ki, hava bahar qoxuyur; görürdüm ki, güneş ferehle
gülümsünür; ağaclar pöhrelenir; göyde qaranquşlar çırpınır...
Qarşımda stol üstündeki dolçada iki nergiz, bir benövşe vardı. Etirleri de özleri kimi letif çiçeklerin
leçeklerinde sanki ilahiden baharın teraveti, tebessümü neqş edilmişdi.
Yadımda deyil kimin şeridir, ancaq yaxşı sözlerdir:
Beh! Beh! Yene yaz geldi, veten lalezar oldu.
Açdı yaxasın çöldeki güller, bahar oldu...
Derya heyet balkonunda başıaçıq, nazik köynekde oturmuşdu. Men evde derslerime hazırlaşırdım.
Soruşdu:47
—Saat neçedir, Könül!
Kitabdan ayrıldım, bir azdan on iki olacaqdı.
—Bahara beş deqiqe qalır,—dedim.
29
Toyumuzdan qabaq institut yoldaşlarım, refiqelerim ve yaxın qohumlarımız öz aralarında
dilbirleşibler ki, mene hediyye, köhne qayda ile büllur qab-qacaq, ipek parça, etir qutusu yox,
ancaq kitab getirsinler. Here beş-on qalın cild kitab hazırlayıbmış. Hamısı da kitabın titul sehifesine
bir-iki cümle ile arzusunu yazıb. Mütalieçi olduğumu eşitdiklerinden, meni bu yolla sevindirmeye
çalışıblar. Bezileri yeqin ki, hediyyesini qenaetbexş, adına layiq sanmadığından kitabın arasına
kapron corab, baş yaylığı, şerf kimi şeyler qoymağı da vacib bilib. Eybi yoxdur, adamları birden-bire
köhne adetinden ayırmaq çetindir. Yavaş-yavaş öyrenerler.
Kitab da o qederdir ki, teze menzilmize daşısaydıq yer olmayacaqdı. Derya ile meslehetleşmişem,
onları anamgilde öz keçmiş otağıma yığacam. Adını da qoyacağam “Könül kitabxanası.” Neçe il
oxusam, besimdir. Bu menim üçün en gözel sürprizdir!
Dünen atam şüşeli dolablar alıb. Bayaqdan kitabları seliqeye saldıqca içerisinden yazıları oxuyuram:
“Könülcan!
Unutma ki, anan seni bir daha doğmayacaq. Gencliyini ele yaşa, sonra heyfsilenmeyesen.
Dayın Zeka ve yoldaşı Rüxsare.”
“Sevimli refiqem Könüle toy gününden xatire.
Arzulayıram ki, en azı, bu kitabın vereqleri sanı ömür edesen. Gözelliyin, teravetin solmasın!
Minaye”
“Derya ve Könül!

<< 1 ... 41 42 [43] 44 45 ... 65 >>