bişirdiler; görüşümüze qohumları, qonşuları yığışdı. Qadınlar mene
ele zenle baxırdılar ki, guya Aydan enmişem.
—Gözel kendiniz var!—deye Bakıya qayıdanda razı qaldığımı Deryaya bildirdim.—Adam heç
ayrılmaq istemirdi.
O gülümsündü, sağ elini sükandan çekib boynumu qucaqladı, meni sinesine sıxdı.
—Xoşuna gelirse, yene gedersen.
—Haçan?
—Ele bu yay.. Imtahanlardan sonra. Ananı da apararsan.
—Bes sen?
Derya qolunu boynumdan qaldırdı.
—O zaman, deyesen men xaricde olacağam.
—Xaricde?!
—Aha.. Putyovka sifariş vermişem. Beş-altı ölkeni gezeceyem. Bir ay çekecek.
Heyretden tutuldum:49
—Sen ne danışırsan, Derya?! Bu tezlikle meni tek qoyacaqsan?..
O, istehzalı tövrde irişdi:
—Yavaş-yavaş öyrenmek lazımdır. Daima bir-birimizi qucaqlayıb evde oturmayacayıq ki...
Bu sözden ele meyuslaşdım ki, ağlamağımı gücle saxladım.
—Menim üçün darıxmayacaqsan?
Derya üzüme baxmadan qeyri-müeyyen bir cavab verdi:
—Darıxsam da... darıxmasam da... seferden qalmayacağam ki...
—Başa düşe bilmirem,—öz-özüme gileylendim.—Ele ise.. telem-telesik bu evlenmek neye lazım
idi...
Derya uşağına terbiye veren bir valideyn iddiası ile dedi:
—Evlenmek lazımdır, Könül. Zemane ayrı cürdür. Sen çox şeyi başa düşmürsen. Menim adım,
senetim, şöhretim.. Subay gezerem, fikirleşerler, bu şarlatanın birisidir. Camaatın ağzını
yummayacaqsan ki...
Bir anda başım gicellendi, ikielli üzümü qapayıb, künce qısıldım. “Perverdigara, men neler
eşidirem?”
31
Anam vaxtaşırı meni başa çıxırdı. Atam ise gec-gec görünürdü. Menim de her bazar günü getmeye
elim çatmırdı. Kişi şikayetlenirdi:
“Sensiz yaman qeribsilenirem. Evimizin lezzetini özünle apardın. Barı sen gel, atana dey, işinin adı
nedir...”
Tesirlenirdim. Gileylenmeye esasım olsa da, demeye çekinirdim.
Deryanın qonaqlarının sayı getdikce çoxalırdı. Onlara çay-çörek vermekden yorulurdum.
Geceyedek içirdiler, danışırdılar, gülürdüler. Derslerimi öyrenmeye imkan tapmırdım. Özü de
bilirdi, qiymetlerim enmişdi, bais o idi.
Seher aynaya

<< 1 ... 43 44 [45] 46 47 ... 65 >>