şer ithaf etmişdir. Onlar otuz beş il intehasız bir mehebbetle yaşayıblar. Karolinanın vefatından
sonra da Humbaldt onu unutmayıb. Ömrünün axırına kimi, her seher yazdığı şeri axşam aparıb
sevimli qadının mezarı üstde oxumağı bir adeet şekline salıb...
Heyat böyük möcüzedir!
Axı neyçün insanlar hamısı bir ürekle yaşadıqları halda xisletleri müxtelif olur? Buna sebeb nedir?
Men ki, Deryanın yolunda mehebbetimi, qayğımı esirgemedim. Atamın, anamın, Eminin,
Qönçebeyimin arzusuna, isteyine qarşı çıxdım. Neçe qelbi sındırdım, birceciyini sevindirmek üçün.52
Bes indi, evlendiyimiz vaxtdan hele üçay keçmemiş Derya niye sevgini, nevazişi, eylenceni mende
deyil, başqasında axtarır?
Novruz bayramının axşamı atamın dediyi sözleri ne tez unutdu! “... Senden, oğlum, yegane xahişim
budur: çalış ki, Könülün bu evden apardığı en qiymetli cehizi olan xoşbextlik itmesin.”
Göresen, taleyimi Emine bağlasaydım, o da menimle belemi davranacaqdı? Yox! Inanmıram! Esline
qalsa, heçDeryanın da bu hereketini ağlıma sığışdıra bilmirem. Ancaq... ne edim, Fezilenin
danışdıqları heqiqete oxşayırdı.
Saat beşi ötmüşdü. Nahara heçne hazırlamamışdım. Özüm de ac idim. Seherden institutdan gelib
yataq otağında uzanmışdım, ele hey fikirleşirdim.
Derya içeri girende qalxmadım. O meni bu veziyyetde görüb, teşvişle çarpayıya yaxınlaşdı:
—Könül, ne var?!—dedi ve yanımda eyleşerek, üzüme tökülmüş saçlarımı arxaya hamarlayıb elini
alnıma qoydu.—Xeste deyilsen ki?
Dodaqlarım esdi. Nezerlerimi ondan yayındırdım. Bu defe nebzimi yoxladı.
Deryanın indiki canıyananlığını süni bir mehribanlıq sandım. Qulağımda titreyen sesi, qelbimi
inciden hereketleri ve sifetime sancılan baxışları mende ikrah hissi oyatdı.
—Çekil yanımdan!—dedim ve bileyimi ovcundan dartıb melefenin altında gizletdim.—Sen get
onun derdine yan!
—Başa düşmedim, Könül. Ne buyurdun? “O” kimdir?
—O? Özün yaxşı bilirsen! Maşında gezdirdiyin!
Qefilden tutuldu. Sonra qondarma bir qehqehe çekerek berkden güldü.
—Oho... Demek

<< 1 ... 46 47 [48] 49 50 ... 65 >>