baxmırdım. Başımı dik tutmuşdum, telesirdim.
“Könül kitabxanası”nın tinine yetişende sövqi-tebii ile ayaq saxladım. Qonşu damın üstünden keçen
cerge elektrik meftillerine tekem-seyrek qaranquşlar qonmuşdu. Ah!... Ne qeribe benzeyiş idi. Ferz
eledim, sema kağızdır, meftiller onun üzerinde cızılmış beş xett, qaranquşlarsa musiqi notları.54
Bunu men yox, yazıçı görseydi, şeksiz ki, menalandırardı; qeleme almamış olmazdı. Ressam,
eserindeki bir bestekarın penceresi önünde bele qaranquş oktavası çekseydi, sevinmeye bilmezdi.
Heyfisilendim. Bir istedim daş atım, titredim simleri, dağıdım o notları; uçub başqa yere qonsun
qaranquşlar.
Herden, erde olduğumu unudanda uşaqlığım yadıma düşür...
Tesadüfe bax: ireliden Qönçebeyim gelirdi! Gözünden yayınmaq da mümkün deyildi.
—Salam, Könül,—deye mene yaxınlaşanda, evvelki şirin dille soruş-yetiş eledi.—Yoldaşın... evin...
eşiyin...
—Salamatlıqdır, Qönçebeyim xala. Siz necesiniz?
—Bizik de...
Arvad bu cavabı ayrı cür verdi.
“Güya bilmirsen neyledin. Bize bir toy tutmadın ki, yaxşı olaq!”
Qönçebeyim daha mene “göyçek balam” demirdi.
—Eh...senden sonra Eminciyezim iki hefte ağır xeste yatdı.—Arvad köks ötürdü.—Hekim... davaderman... Heçne kömek elemedi. Tekce men bildim uşağımın derdi nedir. Mehebbet yarası gec
sağalır, qızım.
Menim danışmağa sözüm yox idi. Qadın keçmiş ehvalatı xatırlamaqdan ezab çekirmiş kimi söhbeti
qurtarmağa çalışdı:
—Eslinde, ay Könül, seni qınamağa da haqqım yoxdur. Fikirleşirem ki, meylini bu terefe salsaydın,
onda da Deryaya dağ çekecekdin. Meger o insan deyilmi? Hamısını başa düşürem, bala. Onun da
anası var. Eminciyezimin eziz canına and içirem, sidqi ürekden deyirem, teki xoşbext olasınız.
Ikiniz de—sen de, o da.
Qönçebeyim bu alicenablığı ile gözümde on qat böyümedimi? Men qarşısında kiçilib, xecalet
çekmedimmi?
36
Anamgilden getirdiyim kitabdan bir efsane oxumuşam. Neçe gündür xofu başımdan çıxmayıb.
Qalayçıoğlu tevazökar, növreside bir şair idi. Tezeheves olsa da, pis

<< 1 ... 48 49 [50] 51 52 ... 65 >>