varmış. Axı niye telesirem.Vaxta hele xeyli qalır ki.
Küçeye çıxcaq qonşumuz Qönçebeyimin oğlu ile rastlaşdım. O, bu fürseti çoxdan gözleyirmiş kimi
sevincek ayaq saxladı:
—Salam, Könül...
—Salam.
—Kefin necedir?
Dinc durmadım. Şıltaqlıqla:
—Eladan da bir az o yana.—Dedim ve qehqehe çekib güldüm. Qönçebeyimin oğlu bele dil-dil
ötdüyüme heyran qaldı:
—Teki olsun...
Qolumdan tutub meni qırağa çekdi.
—Könül, ne vaxtdır seninle mexsusi bir söhbetim var. Ancaq...bura yeri deyil. Özüm de görürem
telesirsen. Elemi?
—Beli. Sehv etmirsen. Qızlarla vedeleşmişik...—Saatıma baxdım.—Beş-on deqiqeye instituta
çatmalıyam.
—Yaxşı, onda yubanma, intizara söhbet haramdır, bizimki sonraya qalsın.
Qönçebeyimin oğlu ayrılanda meni ele qeribe, menalı nezerlerle süzdü ki, onu aldatdığıma
utandım. Hem de barmaqlarımın ucunu ovcunda berk-berk sıxıb pıçıldadı: “Şeytan qız!” Sonra elini
qaldırıb çiyninin üstünde yelledi:
—Müveffeqiyyetler.
Uzaqlaşanda gözümün ucu ile sezdim: teessüfle geri qanrıldı...
Bele birteher oldum. O cür danışdığım üçün peşmançılıq çekdim. Qorxdum, düşüner ki, ona acıq
verirem.
Mene ele gelirdi, her kes birce kere üzüme baxsa, hara getdiyimi elüstü bilecekdi. Elece de bu.
Indice görüşdüyüm oğlanın adı Emindir. Bizden üç-dörd qapı aralı olur. Evimizde ondan söhbet
düşende hemişe “Qönçebeyimin oğlu” deyirler. Terbiyeli ailedendir. Atası meşhur
kimyagerdir—elmler doktoru, professor...
Eminin özünden böyük bir bacısı da var. Erdedir. O, qardaşına oxşamayıb. Qaynayıb-qarışan deyil.
Qönçebeyim eczaçıdır. Ancaq çoxdandır işlemir.
Emin institutu inişil bitirib. Jurnalistdir. Özü de istiqanlı oğlandır. Qezetlerde vaxtaşırı imzasına rast
gelirem. Maraqlı şeyler tapıb yazır. Hamısını da oxuyuram.
Men Emini neçe illerdir tanıyıram. Yaz-qış hele papaq qoyduğunu görmemişem. Qarlı-çovğunlu
günlerde de başıaçıq gezir. Ancaq çox temiz, seliqeli geyinir. Mehellemizde bu barede Emine çatan
olmaz. Uzun boyundan, girde sifetinden, yerişinden, danışığında

<< 1 ... 4 5 [6] 7 8 ... 65 >>