yazmırdı. Sade, temiz qelbli ...
bu cavanın qoşduğu şerler xoşa gelirdi. O ise heçvede lovğalanmazdı. “Men ustadımdan
öyrenirem,—deyerdi.—Ömrüm boyu da ona borcluyam.”
Aylar, iller dolanır. Qalayçıoğlu kiçik bir rütbeye çatanda deyişir, qürrelenir, ustadına arxa çevirir.
Etrafına topladığı yaltaqlar yerli-yersiz onu teriflemeye başlayır.55
Qalayçıoğlunun iddiası artır, gözü uzağı görmür, evvelki sadeliyinden, temizliyinden eser-elamet
qalmır. Lakin ondan sonra ne yazırsa, beyenilmir. “Növreside şairin qelbi qurudu” deyirler.
Istedadını itirdiyine hefsilenen Qalayçıoğlu loğmanın yanına gedib ehvalatı neql edir.
—Men niye bu tezlikle şövqden düşdüm? Sebeb nedir?—Soruşur.
Loğman cavabında ona bele bir hekayet söyleyir:
—Bizim bu mahalda,—deyir,—dede-babadan qalma qedim kelağayı karxanası vardı. Sahibi işgüzar,
nurani bir qoca idi; gece-gündüz çalışırdı, min eziyyetle dağlara qalxardı, derelere enerdi, nadir
çiçekler toplayıb, gözel, rövneqli boyalar hazırlardı. Qocanın buraxdığı haşiyesi qırmızı, güllü
benövüş kelağayıların terifi dillerde gezerdi. Yaraşıqlı, davamlı olardı, günde, yağışda rengi
soluxmazdı. En uzaq mahallardan bele qızlar, gelinler axışardılar, onun kelağayısından alıb
örterdiler.
Bir gün zehmetkeş pirani qoca öldü, karxanaya eyyaş oğlu sahib oldu. Evvelce atadan qalma vardövleti dağıtdı; yedi, içdi, serxoşluq eledi. Sonra pul-para tükendi. Oğul atasından az-çox öyrendiyi
peşeye başladı. Karxananın böyrü uçmuşdu, dezgahlar sınıb dağılmışdı... O, daha bunların ferqine
varmadı. Boya hazırlamaq üçün dağlara, derelere çiçek axtarmağa da yollanmadı. Ele başdansovdu,
zövqsüz, keyfiyyetsiz kelağayılar hazırlayıb bazara çıxardı. Arif müşteriler mala baxan kimi tanıdılar:
bu xına o xınadan deyildi. Yeniyetme qızlar bilmeyib aldılar, başlarına örtdüler. Iki-üçgün keçdi,
kelağayılar üzüldü, rengi ağardı, gereksiz bir esgiye çevrildi...
Indi, sözümün canı orasındadır ki, növreside şair...—deye loğman metleb üstde gelir,—sen de
evvelki

<< 1 ... 49 50 [51] 52 53 ... 65 >>