fırlanmadımı?!
“Melumun olsun ki, seyahetden qayıdıb gelmişem. Ikinci gündür Leninqraddayam...”
Gözlerim qaranlıq getirmedimi?!
“Xaricden vaxtaşırı vurduğum teleqramları yeqin ki, almısan...”
Üreyim ağrımadımı?!
Yazıları qarma-qarışıq görürdüm. Esen ellerimde tutduğum kağızı nece oxuyurdum, bilmirdim:
“Tamaşalı yerleri sensiz gezdiyime heyfsilenirdim...”
Sen bir rezalete bax!.. O, bu sözleri mene de yazmışdı.
“Maşında nece ezildiyin yadıma düşende kederlenirdim. Yaxşı ki, tez sağaldın. Sene dememişdim:
meseleni Könüle çatdırmışdılar. Deli olmuşdu. Hetta institutda özünden getmişdi. Behane tapıb
veziyyetden çıxdım. Güya sen menim naturşitsamsan. Ha... ha... ha...”
Bura çatanda dözmedim. Hönkürüb ağlamağa başladım. Göz yaşlarım kağızın üstüne düşdü...
38
Dehşetli bir sual beynimi gemirirdi: “Men ne etmeliyem?”
Deryanın gösterdiyi xeyanet bütün varlığımı sarsıtmışdı. O, serencamına verdiyim mehebbet dolu
temiz üreyimi çirkin ayaqları altına atıb leyaqetimi, heysiyyetimi, menliyimi tapdalamışdı.
Ah! Ne üçün dostluğa, sedaqete xain çıxanlara ceza tedbiri yoxdur? Onları ancaq nifrinlemekle
kifayetlenirler. Bu az deyilmi?
Meger bu gün birine xebislik eden sabah beşine, onuna ve daha sonra eline-obasına arxa
çevirmezmi?
Deryanın qayıtmasına az qalmışdı. Hele de özümü sakitleşdire bilmirdim. Biologiyadan vereceyim
ilk imtahanı ötürmüşdüm. Getseydim de menası yox idi. Fikrim, düşüncem qırılmış zencir halqaları
kimi beynimde sepelenmişdi. Kafedradan zeng vurmuşdular, evimize adam göndermişdiler.58
“Xesteyem” demişdim. Doğrudan da perakendeliyimi, saralıb-solmuş benizimi görenler buna esla
şübhelenmemişdiler.
Atam işden çıxıb, meni bağa aparmağa gelmişdi.
—Nece oldu, Könül, biologiyanı verdinmi?—deye qapıdan giren teki xeber aldı.
Men qefleten kövreldim, ireli cumub onun boynuna sarıldım, teze tüklenmiş üzünden öpdüm ve
için-için ağladım.
—Kesildim, pa!..
Bu yanıqlı nalemden öz sümüklerim eymendi.
Kişi inanmadı:
—Axı, sen...
—Daha heçne

<< 1 ... 52 53 [54] 55 56 ... 65 >>