kostyumda, böyük
stolun başında eyleşmişdik... Herden bir-birimizi gözaltı süzüb ferehle gülümsünürdük...
Mirze Muxtarın sesi otağı başına götürmüşdü:
“...Sual etseler, ecaba, bu körpü hansı növ materialdan inşa olunur—daşdan, torpaqdan, demirden,
betondan, kerpicden, palçıqdan? Men deyerdim ki: Mehebbetden?..”
—Yalandır!—dayandırdım maqnitafonu.—Mense deyerdim: Xeyanetden!
Hikkemden pozdum lentde ne yazılmışdı hamısını. Sonra, bayaq telesik qaraladığım kağızı
götürdüm; bu evde özümden heçbir nişane qoymaq istemirdim—onu da param-parça cırıb atdım.60
Deryanın Nermineye gönderdiyi mektubu da zerfe saldım, ağzını yüngülce yapışqanladım, yene
köhne qezetlerin arasına dürtüb, qapıdakı poçt qutusuna buraxdım. Barmağımdakı üzüyü ise
çoxdan çıxarmışdım.
Dörd ay evvel sevine-sevine qapısından girdiyim evi qüsse-keder içerisinde terk etdim.
40
Benövşeli defterimi de özümle bağa getirmişdim. O menim şirin, acı xatirelerimin daxılı idi. Üreyimi
ona boşaldırdım; şadlıq, peşmançılıq, bexteverlik, iztirab, heyecan, teessüf, hesret, etiraz hisslerimi
ağzı bağlı mücrü kimi yığıb saxlayırdı.
Dünen qezetde heyat ve seadet haqqında bir yazı oxudum. Axıra çatanda bildim—Emininkidir.
Sanki o, mehz meni nezerde tutub. Genclere aile qurmaqda telesmemeyi tövsiye edir. “...Qızılın,
gümüşün eyyarını yoxlamaq üçün mehek daşına sürtürler. Insanları öyrenmekdden ötrü onları
heyatın sınağından keçirmek lazımdır.
Ilk mehebbetin başgicellendirici serxoşluğundan ayılanlar içerisinde peşman olanlar da az deyildir.”
Eh... o zaman bu barede fikirleşen kim idi. Derya meni ele tilsimlemişdi ki, ayrı heçne görmürdüm.
Dünyada ondan sadiq, özümden xoşbext adam ferz elemirdim... Heyata eylence gözü ile baxan
genclerden bir parasının evlendikden sonra da nefsini cilovlaya bilmediyini, qarşısına çıxan her
suyuşirin, yelbeyin qıza tamah saldığını eşitmişdim. Xırdavat kimi ucuz menliyini herrac malına
dönderen bu cür şarlatan xisletleri hemişe nifretlemişdim. Lakin Deryaya teslim

<< 1 ... 54 55 [56] 57 58 ... 65 >>