olanda onu ele
tesevvürden uzaq, çox uzaq sanmışdım. Bax, ele orda yanılmışdım... Nermine ehvalatını açıb
danışanı atamın, anamın rahatlığı pozulmuşdur.
—Men Derya ile yaşamaq istemirem!—demişem.—Kimseninse mehebbetinden sedeqe ummaq
qadın üçün en böyük eskiklikdir.
Mene teskinlik vermeye söz tapmırlar. Atam papirosu bir-birine calayır. Anam hey dizine döyüb ah
çekir. Men sersem kimi gezirem. Ne deniz, ne bağ, ne de orada tikdirdiyimiz ev-eşik gözümdedir.
Ele bilirem bunlar hamısı gereksiz, menasız, boş eylencedir. Mehebbetsiz, dünyanın iki qepiklik
qiymeti yox imiş!
41
Bağ evimizin gilavar semtinde, atamın düzeltdiyi ve hele taxtalarının rengi çekilmemiş açıq
eyvanda, qatlama çarpayıda uzanıb gözlerimi yummuşdum. Bura seherden beri gün düşmediyinden
serin idi. Meh esdikce üstümdeki melefeni oxşayır, burnuma teze taxta ve elif qoxusu gelirdi. Men
ne yatmışdım, ne de oyaqdım. Etrafdakı henirti ve sesleri eşidirdim. Lakin mürgü meni yuxuya
dartırdı.
Anamın ayaqlarının yumşaq tappıltısı yaxınlaşırdı... uzaqlaşırdı. Nahara hazırlıq görürdü: quyudan
su çekirdi, samovara od salırdı, heyeti, sekini süpürürdü. Istirahet günü olduğundan şeherden
qonağımız gele bilerdi. Ancaq men heçkimi arzulamırdım; üreyim qubarlı idi. Fikirlerimin dolaşıq
çengelliyinde ilişib qalmışdım. Başqası ile görüşecek halda deyildim.61
Atam ise çarhovuzun yanındakı böyük çinarın kölgesinde külafirengi düzeldirdi. Dörd direk
basdırmışdı, indi üstünü örtürdü. Sonra sürahi vuracaqdı, böyürden pilleken qaldıracaqdı. Aşağıda
ekdiyi sarmaşıqları yuxarı dırmaşdıracaqdı.
Bunların hamısı mene izafi zehmet görünürdü. Heyat gözümde menasızlaşmışdı. Yaşamaq,
yaratmaq, qurmaq mevhumları da tesevvürümde sevmek-sevilmek kimi saxtalaşmışdı. Qadınına
mehriban, qayğıkeş olanları sedaqetli kişi roluna girmiş aktyor sanırdım. Ey var! Men doğruluğa
inamımı nece itirmişdim! Onu bir daha tapacağıma gümanım yox idi.
Maşın siqnalı meni diksindirdi. Bu sesde hem ötüb-keçmiş bir ünsiyyetin

<< 1 ... 55 56 [57] 58 59 ... 65 >>