eks-sedasını xatırladım,
hem de onu nifretle yad etdim. Yanılmamışdım: melefenin ucunu qaldırdım, ağacların arasından ora
baxanda “Volqa”nı uzaqdan tanıdım. Maşın darvazaya çatıb yavaşıdı ve sola burularaq heyete girdi.
Derya qoltuğunda kağız bağlama, elinde bir deste qezet kabineden çıxanda durub ireli cummaq,
“Niye gelmisen?! Redd ol, geri qayıt!”—demek istedim. Heyecanımı gücle boğdum.
Atam onu görünce işden el çekdi. Ancaq aşağı enmedi, heyretinden külafirengide donub büt kimi
hereketsiz dayandı. Anam eve çekilmişdi; eyvana açılan pencerenin perdesi arxasından bu terefe
nezer yetirirdi ki, onu nece qarşılayacağam.
Derya teze yarımqol sarı köynekde idi; şübhesiz xaricden getirmişdi. Döş cibinin üstde
markayaoxşar elvan bir şekil toxunmuşdu. O, artırmaya qedem qoycaq gözü mene sataşdı.
Elindeki şeyleri bir kenara atıb, qollarını açaraq:
—Könül!..—deye ireli yeriyende ilan çalmış kimi dikeldim. Meni qucaqlamağa gelirdi.
—Kenar dur!—çağırdım.
Nefesimin titremesinden ürkse de, ele güman etdi ki, güya atamdan çekindiyim üçün onu yaxın
buraxmadım. Bileyimden yapışıb öpmek istedim. Çırpındım, qoymadım.
—Ne olub, Könülcan?
—Onun sene dexli yoxdur!
Geri adladı. Çiyinlerini qaldırıb, dodaqlarını büzdü.
—Heçne anlamıram... Meni niye bele qarşılayırsan? Yene ne eşitmisen?
Deryanın baxışları soyuq, sesi yad idi. Günün istisinde qarsıyıb bürünc rengine düşmüş sifeti
qartımış ve kobudlaşmışdı. Sarıya çalan bığları seyrelmişdi. O, bu yabançı görkemde meni özünden
daha da çiyrindirdi.
—Niye danışmırsan, Könül? Bağa haçan gelmisen, he? Ay qız seninleyem. Qezetlerin poçt yeşiyinde
yığılıb qalmasından bildim: beş-altı gündür burdasan. Bes imtahanlara hazırlaşmırsan?62
Atamdan heya elemeseydim, bütün gücümü toplayıb onun bu qondarma suallarına möhkem bir
sille ile cavab vererdim.
—He...ba-şa düş-düm. Gec mektub yazmağımdan gileylisen... Amma nahaq yere!—O, getirdiyi
qezetlerin arasından ağ bir zerf çıxarıb eteyime atdı.—Buyur! Gör havaxtdan yeşikde

<< 1 ... 56 57 [58] 59 60 ... 65 >>