qalıb!
Poçtalyon dalınca bağa gelesi deyildi ki!
Men qeyzimden esirdim. Boğazım qeherlenmişdi. Dilim qurumuşdu. Zerfe etinasız bir nezer
fırlatdım. Heminki idi! Qurduğu gözbağlıca oyunun baş tutacağından emin olan Derya oğrun-oğrun
içini çekib üstüme kekelendi:
—Adam bir işin axırına çıxmamış hökm vermez! Bu da seninçün o defeki deyil!
Zerfi açıb mektubun ilk setrini oxuyunca beynimden sanki od püskürdü.
“Ezizim, isteklim Könül!”
Beli! Zerfin içindeki kağızı deyişmişdi. Demek bura gelmezden qabaq onun—Nerminenin görüşüne
getmişdi. Men bu ikiqat riyakarlığın müqabilinde ne etseydim, haqqım vardı. Mektubu yene dörd
qatlayıb zerfin içine qoydum ve sertlikle Deryanın sifetine çırpdım.
—Namerd!
O, şaşqın halda meni sakitleşdirmeye çalışanda... Heyhat... atamın ayaqyalın, başıaçıq bize sarı ağırağır addımladığını gördüm; dizleri yırtıq, köhne boz şalvarda, qolları çirmekli, üzülmüş qara
köynekde idi. Elinde balta vardı. Tüklü bilekleri qabarmışdı. Zehminden adamı vahime basırdı.
Çatılmış qalın, pırpız qaşları altda gizlenen gözlerinde qezeb qığılcımları işıldayırdı. Cod bığları
kirpi tikanları tek qalxıb burnuna direnmişdi. Ilahi, döyüş meydanına giren qoca cengavere
oxşayırdı atam.
O, dinmezce yaxınlaşıb Deryanın beraberine çatanda, anam “Murad!” deye dişarı atıldı. Ay aman, ne
dehşetli sehne idi! Men de ixtiyarsız olaraq qışqırdım:
—Pa!..
Atam sanki bizi eşitmirdi. Derya hipnoz edilmiş kimi qımıldanmırdı da. Eyvanın bir küncüne
tullanan baltanın tıqqıltısı meni diksindirdi.
—Haramzada!.. Sen ne rezil adamsanmış! Xirtdeyin caynağıma keçmemiş itil gözlerimin
qabağından!
—Murad emi, men gelmişem sizden üzr isteyim. Men...
—Sus! Sen!.. Sen menim Könülümü, on doqquz il ağlamaq nedir bilmeyen yegane balamı göz yaşı
axıtmağa vadar etdin. Uzaqlaş burdan! Könül seni görmek bele istemir!
—Düz deyirsen, pa. Menim ona olan mehebbetim, indi nifrete çevrilmişdir.63
Ikielli üzümü qapayıb hönkürdüm. Qollarını sinesinde çarpazlayaraq melul-melul durmuş

<< 1 ... 57 58 [59] 60 61 ... 65 >>