adetim üzre telesik endim. Küçeye çıxcaq tini buruldu. Beşce addım uzaqlaşmamışdım
ki, balkondan anamın sesi geldi:
—Könül!..
Ayaq saxladım. Soruşdu:
—O terefe niye?
Çaşmışdım. Axı men bu günden sonra başqa semte getmeliydim. Institutum da, yolum da
deyişmişdi.67
Geri qayıtdım. Üzü yoxuşa döndüm.
Ele men özüm de deyişmişdim. Indi her şeye ayrı gözle baxırdım...
O axşam benövşeli defterimin axırıncı ağ vereqine bu sözleri yazdım ve sonuncu nöqteni ...
qoydum. Yazdım ki: “Ağıllı bir defe aldanar, heyatda men de yanıldım. Özün hamısına şahidsen.
Sen doldun, ancaq üreyim boşalmadı. Elvida, menim benövşeli defterim, elvida!..”
Epiloq
Penceremde dan sökülürdü... Yerime uzanmışdım, lakin müteessir olduğumdan yata bilmirdim.
Menzerenin iki defterini bir gecede oxuyub qurtarmışdım. Mende Könülün taleyine intehasız maraq
oyanmışdı. Eserin sonunda Emini görmek isteyirdim. O, evveller sevdiyi qızı indi nece
qarşılayacaqdı—meni düşündürürdü. Ehtimal ki, bu macera Menzerenin öz başına gelmişdi; adını
qesden deyişib Könül qoymuşdu. Utandığından.
Neçe vaxt idi defter sahibinin yolunu gözleyirdim. Nehayet, bir gün işin axırına yaxın otağın qapısı
döyüldü. Tıqqıltının zerifliyinden duydum ki, qadın barmaqlarıdır.
—Buyurun,—dedim.
Menzeremi deyim, Könülmü deyim—bilmirem, onların hansıydı, içeri qedem qoyu. Ehtiramla
salam verdi.
Qıza yene qarşımdakı kresloda yer gösterdim. Eyleşdi.
Mendeki benövşeli defterlerin cildi renginde göyümtül, sade paltar geymişdi. Sifeti, qolları günde
yanıb esmer olmuşdu. Buzovna bağlarında Könülün refiqeleri ile denizde çimdiyi sehneni ve bu
barede yazdıqlarını xatırladım: “... Ele zenn etdim ki, çoxdan beri qelbimi çulğayan keder, ağırlıq,
fövren eriyib Xezere axdı ve men xeyli yüngülleşdim...”
Qız günahını boynuna alan müqessir kimi zavallıcasına başını aşağı dikib pörtmüşdü.
—Niye dinmirsiniz?..
Bu sözden sonra o, herekete gelib yerinde qurcandı. Asta bir sesle dedi:
—Bacım size menim defterlerimi getirib vermişdi.

<< 1 ... 62 63 [64] 65 >>