arasında yataq otağına qapı var. Bu yanda bufet, divan,
yuxarı küncde ise “Rubin-106” televizoru durur. Zal, küçe balkona açılan ikitaylı qapının şüşe
gözlüklerinden işıqlanır.
Divanın arxasındakı “Tarantello” Italiya xalçası üstünden oymalı, zerli haşiyede tanımadığım
ressamın canlı bir menzere eseri vurulub. Şekilde, yaşıl meşe qoynundakı ucqar kendden çıxan
süvarilerin, sıldırım dağlarda ilan kimi qıvrılan müdhiş yollarda qalxdığı tesvir olunur. Üzbeüzde ise
atamın fotoşeklidir. Qapıların perdeleri de divarlara çekilmiş kağıza uyğun mavi güllüdür.
Axşamlar, hündür tavandan asılan iri büllur çilçirağın şam-lampaları yananda zal zül-zül edir;
“Tarantello” xalçasındakı reqqase qadını ortaya alan oğlanların, qızların elvan geyimleri gündüzkü
rengini deyişerek, berq vurur.
Menim otağım dehlizin sağ semtindedir. Telefon da orda, yazı stolumun sol böyründedir. Divardan
bir oyuncaq meymun asılıb. Bunu mene ad günümde Qönçebeyimin oğlu hediyye getiribdir.
Heyete çıxan balkonun qabağında qollu-budaqlı yabanı yasemen ağacı ekilib; baharda açılan çehrayı
çiçekleri çox gözel, lakin etirsiz olur.
Sade otağımı zenginleşdiren, ancaq kitablarımdır.
Bütün bunlardan başqa bir de metbexin böyründe balaca, xudmani aynabendimiz var. Yayda seher
ve axşam serinliyinde çay içmeye, çörek yemeye ora yığışırıq.
Vessalam. Bizim menzilimiz beledir.
6
Atam seher işe gedende dehlizde üz-üze geldik.
—Salam, pa,—dedim.
O dayandı. Portfelin sol elinden sağ eline ötürerek, qapının desteyinden yapışdı. Bir an düşünceli
terzde gözleri yol çekdi. Astadan, lakin xisletinde xas ciddi ahengle dillendi:
—Bir kere tapşırıram sene, yadında saxla: hara getsen, axşam saat doqquzdan gec eve geldiyin
olmasın.
Onun neye işare vurduğu melum idi. Men qorxa-qorxa başımı terpetdim:
—Yaxşı...
Ve ele bildim ki, nezerleri bileyime sataşsa, orda Deryanın öpüşünün qızartısını sezecekdir.
Sövqitebiile qolumu arxamda gizletdim.
—Özün de gedende, yerini anana yox, mene de.
Atam çıxmaq

<< 1 ... 8 9 [10] 11 12 ... 65 >>