Bir zamanlar dörd oğlu olan müdrik bir qoca var imiş. Oğullarına tez telesik qerar vermemelerini ve tez mühakimeli olmamalarını öyretmek üçün ders vermek isteyirmiş. Her birini növbeyle uzaq bir yerde olan ağaca qulluq etmeleri üçün gönderir. Böyük oğlu Qışda gedir, ikincisi Yazda, üçüncüsü Yayda, sonuncusu Payızda gedir.
Sonra bir gün hamısını bir yere toplayır ve ne gördüklerini soruşur:
Böyük oğlu ağacın çirkin, yaşlı ve qupquru olduğunu söyleyir.
İkinci oğlu başqa fikirdeydi: «Xeyr, çiçekleri vardı ve qoxusuyla görünüşüyle o qeder möhteşem idi ki, daha evvel heç bele bir gözellik görmemişdim» deyir.
Üçüncü oğlu: «Yam yaşıl ve çox gözel idi» deyir.
En kiçik oğlu, hamısının da haqsız olduğunu ve ağacın meyvelerle dolu, capcanlı olduğunu bildirir.
Müdrik ata oğullarına hamısının haqlı olduğunu söyleyir, çünki, her biri ferqli mövsümlerde bu ağacı görmeye getmişdiler.
Onlara, bir ağacı ve ya bir insanı qısa bir müddet ve ya bir mövsüm tanıdıqdan sonra mühakime ede bilmeyeceklerini izah etmişdi artıq.
— Gerçekleri ancaq sonunda, dörd mövsümü de yaşadıqdan sonra görersiniz. Ya da neye sahib olub olmadıqlarını… Eger qışda imtina etseniz, yazın nemetinden de olarsınız, yazın gözelliyinden ve payızın bereket ve bütünlüyünden de… Bir mövsüm çetinliyin, diger gözel mövsümleri silmesine icaze vermeyin. Heyatınızı bir mövsüm üzünden mühakime etmeyin. Unutmayın ki, gelecekde bu ankı zamanı axtara bilersiniz ve ya daha gözel, güneşli günleri yaşamağı qaçıra bilersiniz…