Milyonlardan biri kimi doğuldu o da. Her körpe kimi ağladı. Bütün usaqlar kimi önce imeklemeyi sonra ayaq tutub gezmeyi öyrendi. Gezmeyinin sevincini özü de duyurdu. Sanki bu ilk addımları ile dünyanı feth edecekdi. Amma bilseydi ki, bu heyatda onu neler gözleyir, bu ayaqların üstünde tek gövdesini deyil özünden de ağır keder daşıyacaq heç gezmeyi öyrenmezdi. Hele sevinmesini demirem… Gezmek sevinci bitmemiş danışıq hevesi ona güc geldi. Bu dünyada ilk sözünü dedi. Heee Balaca düşünürdün bu kelmeni bütün dünya duyacaq? Seni eşidecek? Eh uşaqlıq uşaqlıq...
Bütün uşaqlar kimi o da böyüdü, genc oldu. Nedense artıq genclikde bütün gencler kimi deyildi. Deyişmişdi sanki böyük qaranlıqda parıldayırdı. Bilirsen neye benzeyir? Qaranlıq havada göyün üzünde tek bir parıldayan ulduzlar olur bezen. Bax o cür gencler içinde tek bir istedadı ile parıldayan genclerden idi. Genclerin refiqeleri dostları ele gencler idi. Onun sirdası ferqli idi. O, özüne başqa dost tapmışdı. Dinmeyen heç vaxt danışmayan amma insanın derdlerine şerik ola bilen birini tapmışdı. Hee bu tapıntı onun üçün çox xoş idi. Her gece otağına çekilib onunla derdleşir, onunla bütün geleceyini paylaşardı. Gah sevgisinden hezin hezin pıçıldayardı qeleme. Gah da eseblerini tökerdi sözlerin üzerine. Onları sıra – sıra, ard - arda düzerdi kağız üzerine. Onun eziz qelemi.. Bu qelem önce ona oyuncaq sonra doğma oldu. Sonralar doğmalıq yaxın dostluğa çevrildi. Dostluqdan sirdaşlıq doğdu. Heç kime açmadığı sirleri qelemine açıb ağ kağıza sepeleyerdi hamıdan gizletdiyi ürek sözlerini. Heyatda qarşılaşdığı , duyduğu heç kimle paylaşmağadığı belke de çekindiyi, belke de onu anlamayacaqlar deye söylemediyi bütün fikirleri qelem ile bölüşüb şerlerine heyat verirdi. Yazırdı ele hey yazırdı.. Şerler onun heyatını, düşüncelerini insanlara münasibetini eks etdirirdi. Ele indi de eks etdirir. Hele uzun müddet bu şerlerden yaranacaq. Çox vaxt özünden razı görüne biler o. Amma heç kim bilmir ki, şair nedir.. O, nece dünyada nefes

[1] 2 >>