Martın 8-ini dünyanın her yerinde qeyd edirler - kendimizden başqa. Hemin gün bizim xanımlar adeti üzre erlerinin qulluğunda durur, obaşdan çayın-çöreyin verir, günortalarına soyutma kartofyumurta tedarük eleyir, axşam darvazadan giren teki eline su tökür, ayaqlarını tendirden pörşelene-pörşelene çıxmış vedreye salır, küreyini ovur, beline banka qoyurlar.Kişiler de, bir qayda olaraq, arvadlarını söyür, hedeleyir, qayınlarını ele salır, uşaqlarını dayılarına oxşamamağa çağırırlar. Bu, bütün kendde beledi; amma hamının aile gizlinleri qaya koluyla çeperlenib, ordan kenara atlanmır.Bir kopolu arvadından, bir kopakqızı erinden eşiye informasiya sızdırmaz. Bu qanunların yaşı mixi yazılardan çox qedimdi ve onu pozmağa kimse cüret elemez. Odu ki, ömrünün yarısını şeherde keçirmiş otuz yaşlı avropalı bendenizin de az qala esrin yaşıdı anasını bir deste güle qonaq elemeye ixtiyarı çatmır.
“Şarrr!” - her gün ayağımı blokdan çöle qoyanda arxamca atılan suyun sesini eşidirem: “Allah, sen balamı şerden qoru, yazıqdı”. Anam Allahdan başqa heç kesin yanında “menim balam” sözünü diline getirmez, qanundan qorxur, üstelik inanır, özü de möhkem inanır ki, oğlu hem de Allahın balasıdı, yoxsa meni tek başına böyüdüb ayağa qaldırmağa gücü çatmazdı. Evvellerse anamın “ev Allahı” da varmış (men görmemişem). Anam onunçün sekkiz uşaq doğub, bacısı uşaqlarına qulluq eleyib, körpelerden ikisi rehmete gedende günahın hamısını özünde görüb, “Allah” evden gedende tenbeki qutusunu götürüb, onun etrini tütünden alıb ve o alandı...
Atam anamın heç vaxt adını çekmeyib, onu “a kişi”, “ay uşaq”, kefi lap kök olanda herden “Allah yaratmış” çağırıb. Anam özüne göre bir kişi olsa da, heç vaxt “Allahlıq” iddiasına düşmeyib, atamın boş taxtına göz dikmeyib, övladlarını erinin adıyla böyüdüb... “Çıx get deden öyüne, üç günden sonra gelersen!..” - Atam son nefesinde anama bele emr eleyib... “Meni qovursan?” - Anam ömründe birce yol erine bele cavab qaytarıb. Sonralar başa düşüb ki, kişi yasın ilk günleri

[1] 2 >>