İnsan çox qeribe,maraqlı ve sirli mexluqdur! Yegane canlıdır ki hemişe oz heyat payını nizamdan nizamsizlığa sürükleyir.Esinde her insan bir dünyadır.Onun öz içinde yaratdıgı dünya , Bu dünyasının öz sak
inleri ,qehremanları ,düşmenleri var.Bu dünyasinin başında ise ÜMÜD dayanir ki ,onun dünyasında onun qanunları işleyir.Hemişe insan tükenede ,problemlerin içinde boğulanda yasadığı real dünyasından qaçıb bu dünyada güzlenir.Sanki uşaq anasının qucağına qısılan kimi qısılır ona,derdini deyir,teselli umur ondan.Bax bu zaman onun dadına bu ÜMÜD anası gelir.Başini sığallayır,ona destek olur onun mutleq yeniden qeleb çalacağına inandırır .Ona dayanma gücü verir.İçinde sevgi payının tükendiyini görüb ona mutleq gozlediyin o sevgi payının geleceyini deyir ve AXTAR SEN AXTAR DEYİR.Bax bu zaman insan sanki susuz sehreda su tapan kimi canlanır, üreklenir yaşamağa yeniden içinde ümüd dolu ışıq yanır. Yaşadığı real dünyasında başlayır ONU AXTARMAĞA.Bu zaman en möcuze ise real heyatda qarşısına cixan qefil insan olur .İnanır ki demeli yaşamağa deyermiş,ezab çekmeye deyermiş.Here bunun adını bir cür qoyur kimi gecikmiş mehhebet,kimi ikinci bahar,en yaxın dostluq, kimide gozlediyi itkininin geri dönüşü.Amma ferq etmez yeterki geldiyini gorür bundan güc alir, ilham alır ,üreklenir yaşamağa heyatında stimul tapır .Bax bu tapıntısını göz bebeyi kimi qorumağa çalışır onu incitmekden,itirmekden çox qorxur.Bu onun sirlli aleminin tapıntısı ve qehremanı olur.Bu sevgimi,istekmi ,dostluqmu adınıda tapıb qoya bilmir bu hisslerine.AMMA bildiyi özünün nece xoşbext oldugudur.Önemli deyil ki bu tapıntısı onun yanındadır ya yox esas odur ki onun varlığını bilir, hiss edir ,duyur onu.Onsuzda bu QEHREMAN onun dünyasının en baş yerinde eyleşib.Bütün çirkinliklerden,bütün real dünyanın ezablarından uzaq saf,temiz mesum bir QEREMANA çevrilib onun dünyasında.O hammıdan gizletdiyi en mesum,en özel sirlerini bele onunla bölüşür derdleşir,meslehetleşir.Pıçıldayır ona:Qelbim sızlayanda bir yad

[1] 2 >>