Bir qağayı dimdiyinde gülüşü
Bu denizin kederi de oynaqdı.
Güneş batan yerden gelen dalğalar,
Bu denizi sevmek bele yasaqdı.

Qağayılar dalğalara qanadlarını çırpanda,güneş adamdan bir az da uzaq olur, üşüyür adam. Her üşümede, her titremede bir az ehtiras, bir az gerginlik, bir az qorxu, bir az da özüne çekilme var...
Lepeler sahillere çırpılarken seslenen ahengdar musiqi, can veren adamın xırıltılı nefesine oxşayır...lap ele mene oxşayır...
On bir yaşıma qeder qumdan evler tikmişem. On iki yaşım olanda, atam ürek çatışmamazlığından dünyasını deyişdi ve men bir daha qumdan evler tikmedim. Atam dünyasını deyişdiyi günden hüzün günlerinin qırxıncı gününe qeder insanlar nece de sedaqetli, nece de qayğıkeş idiler. Amma zamanla sedaqet unutqanlığa, qayğıkeşlikse leyaqetsizliye çevrildi.
Atamın ölümünden bir il keçmişdi. Onu hüzünle xatırladığımız günün axşamını babamın siqaretinin acı tüstüsü qeder acı olan sözleri ile xatırlayıram. O, emime deyirdi,
- Bir özün düşün, bu boyda ev-eşiye, gül kimi qadına, on üç yaşlı qız uşağına, bir de gördün hansısa bir oğraş sahiblendi, niye qurda-quşa yem olsun ki?
Emimse gözlerini qıyaraq sağ elinin barmaqlarıyla ağzının qırağını sığallaya-sığallaya hevesle babamı dinleyirdi.
Bu söhbetden bir hefte sonra, babam evde öz dili ile desek meşveret keçirtdi. Meni öz otağıma salaraq otağımın qapısını kilidlediler. İyirmi deqiqe sonra anamın hönkürtüsünü eşitdim. Anam hönküre-hönküre deyirdi,
- Axı bu mümkün olan şey deyil, men buna nece razı olum?
Babamsa asta-asta danışırdı.Babam danışdıqca anam daha da ucadan hönkürür, evvel qetiyyetle razılaşmır, sonra ise deyesen ciddi müqavimetle qarşılaşdığından yalvarmağa başlayırdı,
- Mene ne deseniz ederem, lap isteseniz bu qapıda it olaram, ancaq sizin mene teklif etdiyiniz iyrenclikle razılaşa bilmerem, yox , men bunu ede bilmerem, mene yazığınız gelsin yalvarıram.
Söhbete nenem qarışdı, sonra yene babam nese dedi. Anamsa razı olmurdu ki,olmurdu. Birden babamın sesi ucaldı,
-

[1] 2 3 ... 11 >>