Besdir, senin nazınla oynamağa halım yoxdur! İsteyirsen ki, çölün hansısa avarası, oğraşı gelib bu evde ağalıq elesin?
Anam ağlayaraq,
- Emi, qadan alaram, heç ele de şey olar, menim on üç yaşlı qızım var, men heç vaxt ere getmeyecem!
Babam,
- Evvel-evvel bütün dul qadınlar senin kimi düşünür, dörd beş il sonra ise özlerine birini tapıb ere gedirler. Men hansısa avaraya veren deyilem bu evi.
Anam,
- Size ev lazımdır? İstemirem, cehennem olsun! Men, erimin yatağını, erimin qardaşıyla paylaşmayacam!
He, indi her şeyi eşidirdim. Stulun aşarken çıxardığı sesi, divarlara çırpılarken sınan qab-qacaqların cingiltisini, nenemim, anamın saçlarını yola-yola dediyi nalayiq söyüşleri, her şeyi, her şeyi eşidirdim...
Ertesi gün anamın hıçqırtısına oyandım. O, içini çeke-çeke paltarları çemodanlara basmarlayırdı. Bizim gedesi yerimiz yox idi, anamın valideyinleri de yox idi. Ne qardaşı vardı, ne de bacısı.
Anamın refiqelerinin uzun axtarışlarından ve maddi yardımlarından sonra, eşyaları bir çarpayı ve şfonerden ibaret olan, divarları kifle örtülmüş iki otqlı bir evde tapdıq özümüzü.
Otağın ten ortasında anamla men çemodanların üstünde üz-üze oturaraq biri-birimizin gözlerine baxışırdıq. Menim gözlerimde keçmiş, anamın gözlerinde ise geleceyin qemgin, iztirablı günlerinin hele işarmadan öleziyen işığı adamı lap qaranlıqlara sürükleyirdi...
Zamanla her şey öz yoluna düşdü. Anam, orta mektebde müellime kimi işlemeye başladı. Aldığı ilk mevacible “kimsesizlerin evine” (anam evimizi bele adlandırırdı) bir cüt oturacaq ve bir de masa aldı. Sonrakı aylarda vacib olan bezi eşyalar yavaş-yavaş evde öz yerini tutdu. Her şey öz axarı ile davam edirdi. Bilirsiz, mence yer üzünde mövcut olan heç ne bir xett üzre inkişaf ede bilmez, mence bu mümkün deyil. Zamanla çaylar axarının istiqametini, dağlar yerini, denizler sahillerini, umumiyyetle her şey hanısa sebebden ya yerini deyişir, ya da mehv olur.
Herden, çimerlik erazisinden kenarda yerleşen, xırda qayalıqlardan ibaret olan

<< 1 [2] 3 4 ... 11 >>