deniz sahiline gedirdik. Bu yerden şeherin işıqları da aydın sezilirdi. Anam bu yer haqda hemişe deyerdi, - İnsanlar bu yerden xebersizdir.
Bu, heqiqetende bele idi.
Bir axşam, yene hamının xebersiz olduğu yere getdik. Anam yene hemişeki kimi iri bir daş parçasının üzerinde eyleşerek,dirseklerini dizlerine dayayıb,üzünü ovuclarına alaraq şahadet barmaqlarıyla qulaqlarını tıxamışdı. O, güneşin batmasını seyr edirdi, her zama olduğu kimi. Bu, anama göre yer üzünde en kederli ve en qemli hadise idi, güneşin batması.
Mense topuqlarımı lepelere çırpa-çırpa anamdan bir xeyli uzaqlaşmışdım. Birden içimde köhne hevesim baş qaldırdı. Aşağı eyilerek dizlerimi nem qumsallığa qoydum. Qumdan ev tikmek isteyirdim.
-Ne edirsen cupbulu qız?
Eşitdiyim sözler ele hezin, ele melahetli seslendi ki, bir anlıq mektebimizin musiqi otağındakı pianonun yarımperdeli qara dillerinin hezin tenor sesini xatırlatdı mene. Men de bacardığım qeder sesimi eşitdiyim sese kökleyerek dedim,
- Heç ne, qumdan ev tikmek isteyirdim.
- Hmm ... sen burda teksen cupbulu qız?
- Yox, anam o terefde güneşin batmasını seyr edir. Artıq hava qaralıb, indi yeqin ayı seyr edir.
- Cupbulu bes sen ...
- Adım Sevincdir, on dörd yaşımı bu yaxınlarda tamam etmişem.
O, gülerek,
- He, lap yaxşı, menim adım Elçindir. Tanış olmamıza şadam cupbulu Sevinc.
- Siz burda ne edirsiz?
- Mende anan kimi ayı seyr edirdim.
- Men ayı yox, güneşin batmasını seyr edirdim Elçin bey.
Bu, anam idi. O, qolları sinesinde çarpazlanmış bir görkemde bize yaxınlaşırdı.
- Çox gözel.
- Gözel olan nedir Elçin bey?
- Siz, qızınız, ay, denizin dalğaları ve lepeler. Bu menzere o qeder gözeldir ki, heyretlenmemek mümkün deyil.
- Siz tesadüfen şair deyilsiz ki Elçin bey?
- He, düz tapmısız, şairem. Doğrusu özüme şair demeyi tevazökarlıqdan uzaq hesab edirem. Buna göre de şeir yazıram desem doğru olar.
- Elçin bey, Azerbaycan ehalisinin az qala yetmiş faizi şeir yazır. Men şeiri çox sevirem, şeirlerinizden birini deseniz pis olmaz,

<< 1 2 [3] 4 5 ... 11 >>