memnuniyyetle dinleyerdim.
- Elbetde ele indice birini deyerem. Adınızı bilmek olar?
Anam bir anlıq duruxaraq,
- Bağışlayın, bu şeirinizin adıdır?
- Xeyir xeyir, men sizin adınızı bilmek istedim.
- Siz helelik şeirinizi desez yaxşı olar, adımı bilmeniz ele de vacib deyil.

Elçin bey bu söhbetden bir az tutulsa da, anamın nezaketli bir terzde - buyurun, men sizi dinlemeye hazıram demesi, onun incikliyini aradan qaldırdı.
O, telesgen bir şekilde cibinden telefonunu çıxaranda, anamın oğrun-oğrun gülmesi diqqetimden yayınmadı.
- Xanım, şeirin adı beledir – Qağayı gülüşleri

Bir qağayı dimdiyinde gülüşü,
Bu denizin kederi de oynaqdı.
Güneş batan yerden gelen dalğalar,
Bu denizi sevmek bele yasaqdı.

O, şeiri ele qemgin, ele içden deyirdi ki...
Bu şeir meni deli dalğaların qoynuna atmışdı. Ezber bilirem bu şeiri. Herden uşaq texeyülümle başım buludlara deyene kimi havalanardım. Denizin üzünü göylerin göy üzünde, yalnız qumsallıqların çirkini daşıyan ellerimin barmaqları ile uzun, uzun, saatlarca çizerdim bu şeiri dodaqlarımın altında pıçıldaya-pıçıldaya...

Hemin axşam,anam Elçinle dostlaşdı. Qağayı gülüşleri şeirinin ardından anamla Elçin, sahilde texminen bir saat gezişe-gezişe söhbetleşdiler. Anam keçmişinden, Elçin de öz başına gelenlerden danışdı. Onlar danışır, mense onların arxasınca kölge kimi sürünürdüm.
Anama göre her şey yolunda idi. O tez-tez Elçinle telefonda söhbet eder, herden de sahilde görüşerdiler. Hemin vaxtlar xefif bir tebessüm qonmuşdu anamın üzüne. Elçin anama ve elece de mene qarşı çox mehriban idi. Anam her defe onunla görüşe gedende, meni de özü ile aparırdı. Her gün bir az daha necib, daha alicenab, derde ortaq olan bir adam olurdu Elçin. Bir defe anamdan soruşdum,
-Sen Elçini sevirsen?
Anam bu sözleri eşiden kimi, qefil gözlerimin içine baxdı. Sonra qaşlarını düyünleyerek fikirli gözlerini üzümde gezdiren anam, gözlerini yumub dedi,
-Yox, bilmirem Sevinc... mene bir de bele sual verme.
Elçinle anam,sekkiz aylıq

<< 1 2 3 [4] 5 6 ... 11 >>