danışmadı. O, sudu. Bu susqunluq çox gözel idi...men de sudum. Men heç gözlerimi açmadım...
Men qorxurdum, bu hadise bir de tekrarlanmamalıydı. Ancaq bu her gün oldu. Sonralar o, mene dedi ki, men heç olmasa iki günden bir sehetimle bağlı müxtelif behaneler getirerek, iki-üç dersden sonra icaze alaraq eve gele bilerem. He, bele de oldu. O, mene sadece dodaqlarıyla xefifce toxunurdu Bu, bir neçe ay bele davam etdi...

Deniz, dalğalar ve ay işığı. Bilirsiz, dünya cennetin çöplüyüne benzeyir. Bu çöplükde meleklerin lazımsız bildiyi tullantılar, insanların seve-seve yaşadıqları günahlardır. Bilirsiz, menim günahlarım böyütdü meni. Menim günahlarım mene sevmeyi de öyretdi...
Soyuqdur, çox soyuq... Onun elleri menim vücudumu heraretlendirirdi. İndi o ellerin sığal çekdiyi yerlerde dalğalar reqs edir. Hem de ele reqs edir ki, ele bil bir şair ömrü gözellikden behs eden şorgöz misralar kimi...

Bir gün menle bir sinifde oxuyan, en yaxın refiqelerimden biri olan bir qız, mene balaca bir kağız parçası verib dedi, - evde açıb oxuyarsan. Hemin günün axşamı o kağız parçası qefil yadıma düşdü. Doğrusu lap unutmuşdum. Bu bir neçe defe seliqeyle qatlanmış mektub idi. Açdım ve oxudum.
“ Salam, menim adım qoy gizli qalsın. Adımı sene yazmamağımın sebebi, sadece meni xeyallarında canlandırmanı istemeyimdir. Nece isteyirsen, ele de gör meni xeyallarında. Men senin lap uzaqlara dikilen baxışlarından anlamışam nece xeyalperest olduğunu.

Güneşin altından baxan gözlerin,
Denize boylanır üfüqler kimi.
Hesretin jaledir yanaqlarımda,
Uzaqdan baxmağın incidir meni.

Xeyallar gözeldir. Bax, indi xeyal et ki, men gülümseyirem. Bir de xeyal et ki, men seni sevirem. He, sene adımı yazmamağımı, cesaretsizliyimi de xeyal et.
Senden xahiş edirem, çox xahiş edirem, bu mektubu sene veren refiqenden kim olduğumu soruşma.”
Soruşmadım. Bele daha yaxşıdı menimçün. Xeyallar, xeyallar, xeyallar... Bu başqa bir alemdir. Tamam başqa bir alem. Bir parça kağız insanı tanımadığı, bilmediyi,

<< 1 ... 4 5 [6] 7 8 ... 11 >>