görmediyi yerlere apararmış. Göresen sevgi, neye göre başlanığıcdan gizliliyi sevir? Bunu heç vaxt anlaya bilmedim. Herden gözlerim, mene uzun-uzadı baxan adamların üzünde ilişib qalırdı. Ferqi yox idi menimçün. Ne olsun ki mektubu mene mektebde vermişdiler? Belke o, bu küçenin döngesinde duran oğlandır? Belke o, lap qonşuluğumuzda yaşayan biridi? Bilirsiz belkeler ne qeder şirindir? İnsanı geceler yatmağa qoymayacaq qeder. Esas odur ki, üzünü görmesemde, özünü tanımasamda, meni seven biri var.
Getdikce mektublar çoxaldı. Azı heftede iki defe tanımadığım sevenimden mektub alırdım. Bu erefede Elçinde meni unutmurdu. Deyesen Elçinle olan münasibetlerim menimçün yavaş-yavaş aydınlaşırdı. Deyesen men neyise düz etmirdim. Bes Elçin nece, Elçin düz edirdimi? Yox, deyesen o da düz etmirdi.
Yaxşı xatırlayıram, bazar günü idi. Anam metbexde seher yemeyini hazırlayırdı. Elçinse masanın arxasında eyleşerek, burnunu isti çayın buxarına tutaraq düşünürdü. Mense çay içirdim. Anam, sinide metbexden bir az pendir, bir az kere yağı ve birde balaca bir qabda şeker tozu getirib qoydu masanın üstüne. Sonra hansısa sebebden anamın çöreyi masanın üstüne qoyması gecikdi. Ele bu an, Elçin üzünü mene tutub gülümseyerek,
- Sevinc, qalx atançün çörek getir – deyende, özümden aslı olmayaraq sert bir şekilde, bir az ucadan dedim,
- İndi atammı oldun?
Elçin susaraq dodaqlarında donuq tebessümle üzüme baxırdı. Sonra donuq tebessümünün ve üzüme dikilen baxışlarının yerini qızaran sifeti, gah mene, gah da metbexin qapısına asılıb qalan berelmiş gözleri aldı. Yan terefe baxdığımda anamı gördüm. Anam elinde çörek, metbex qapısının qarşısında dayanmışdı. O, sanki yerindece quruyub qalmışdı. O, bize baxırdı. Onun mene baxan baxışlarından, “bu ne terbiyesizlikdir?” , herden Elçine sarı çevrilen baxışlarından ise, “ sen, ona o sözü dememeli idin!” kelmelerini açıq-aydın oxumaq olardı.
O günden sonra Elçinin tekidlerine baxmayaraq men müxtelif behaneler getirerek derslerimden yayınmaq istemedim.

<< 1 ... 5 6 [7] 8 9 ... 11 >>