Sonunun gelmesinden qorxduğum romanın sonunu özüm getirdim. Oxuyarken suallarla başlayan ,vergüllerle davam eden,. sonunu ise özüm getiren eser idin Könül evimin ta başında durarken ,indi ise seni o evin qapısının kendarında görürem. En yüksekdeyken, en aşağılara enmeyi sen seçdin. Bunu nece bacardın bilmirem.
SEN...Bir vaxtlar gezdiyin torpaqda yeriyen MEN.İndi ise o torpaqda sürünen sen.Evveler o gözlerde ölüm bele şirin iken, indi o gözlerde şirin heyatda menasısdı.İndi düşünüremde;Senmiydin meni inciden yoxsa, menmiydim özümü inciden.Senmiydin meni heyatdan bezdiren yoxsa, heyatdan getmek üçün seni behane edirim.Dünyanı aö qara görseden senmiydin yoxsa, alelvan dünyanı men ağ qara görürdüm.Senmiydin gündüzlerimi gece eden yoxsa, menmiydim geceleri sevdiyim üçün gündüzleri görmeyen.Bilmirem senmiydin yoxsa men, meni her şeyden el üzdüren.
Ama çox sağ ol; sağ ol ki ,sen içimdeki seni mendende tez öldürdün.Evveller gündüzlerimi zülmet qaranlıq ederdin, indi ise gecelerimde de bir aydınlıq görürem.Ve, senden son isteyim bir daha dönme, menim üçün ölmüsen bir daha ölme.Ah, bilirsen canım menim böyük sevgim o, senlik deyildi.Senin kimisini bağışlamaq buda, menlik deyildi.Ve, sene son sözüm...SEN...Yoxluğunda var olan varlığında unudulan biri idin. Yaxşı ki, heyatımdan gec olmadan getdin.

Fikirleriniz..