Sevgi hara yox olur? - deye bir gün balaca Xoşbextlik atasından soruşdu.
Sevgi ölür,- atası cavabında balaca Xoşbextliye bele deyir - oğlum, insanlar sahib olduqları şeyleri qoruyub saxlamağı bacarmırlar.
Balaca Xoşbextlik fikre getdi: Böyüyende insanlara sevib xoşbext olmaqları üçün kömek edecem.
İller ötdü, ve balaca Xoşbextlik böyüdü. Bu zaman o verdiyi sözü xatırladı, ve bütün gücü ile insanlara kömek etmeye çalşıdı. Ancaq insanlar ona qulaq asmırdı. Ve buna göre de böyük Xoşbextlik zamanla balacalaşıb cansızlaşdı, gücünü itirdi. O bir gün tamam yox olmaqdan qorxub uğursuzluğuna çare tapmaq üçün uzaqlara getmeyi qerara aldı.
Xoşbextlik çox getdi, az getdi bilmirdi, bir tek onu bilirdi ki, bu uzun yol boyunca o heç kese rast gelmemişdi. O çox yorulmuşdu ve dincelmek üçün qollu-budaqlı ağacın altında uzandı. Ele yenice yuxuya gedirdi ki, yaxınlaşan ayaq seslerini eşidib ayağa durdu. Köhne paltarlı, ayaqyalın ve esa ile gücle yeriyen taqetsiz qoca qarının ona yaxınlaşdığını gördü.
-Yeqin çox yorulmusunuz, dincelib özünüze gelmek üçün buyurun eyleşin - deyerek qarıya teref qaçdı. Qoca qarı taqetini itirmişdi, ayaqları qatlanıb otların üstüne yıxıldı.
Bir az dincelib özünü topladıqdan sonra yolçu öz ehvalatını Xoşbextliye danışmağa başladı.
- Meni bele qoca ve gereksiz hesab etmeleri meni çox incidir. Axı men hele çox cavanam ve menim adım Sevgidir.
-Sevgi sizsiiiiz?- deye Xoşbextlik teeccüble soruşdu.- Axı mene Sevginin yer üzünde mövcud olan her bir şeyden gözel olduğunu demişdiler.
Sevgi diqqetle ona baxıb soruşdu. - Bes senin adın nedir?
- Xoşbextlik.
-Bele deee. Men Xoşbextliyin çox yaraşıqlı olduğunu eşitmişdim, - bu sözleri deyib Sevgi güzgü çıxartdı. Güzgüdeki eksine baxıb Sevgi hönkürtü ile ağlamağa başladı. Xoşbextlik Sevginin qarşısında diz çöküb berk-berk ellerinden tutdu.
- Heyat ve zalım insanlar bize ne edib bele? - deyib Xoşbextlik çox kederlendi.
- Heç ne,- Sevgi cavab verdi, - Eger biz bir yerde olsaq ve bir-birimizin qayğısına

[1] 2 >>