Her kes özü boyda bir kitabdı., amma susqun kitab......Kiminin kitabı Şekillidi, renglidi.
Kimininki, sözleri yorur. Bezi kitablarsa, boğulur. Qaranlıqdan qaranlığa İşıq kimi Doğulur...

Men de belece bir kitabam! Amma ... AMMA tessüf olsun ki, çox zaman heç kim oxuya bilmir men adlı kitabı.. Anlamır düşüncelerimi.. Ya da fikirlerimi.. Ona görede her gece özüm özümle danışıram, ikinci şexsle danışırmış kimi.. Ona ,,özüme" suallar verirem düşüncelerimle bağlı.. Sonra da verdiyim suallara tek-tek cavablar gelir özümden .. Sanki O söyleyirmiş kimi.. Çox zaman da susuram bezi suallarımın cavabında.. Sanki susmaq cavabmış kimi.. Bu zaman susmalarım aparır meni yeniden en başa.. Belece men ve özümle bir yolçuluq oyunu başlayır.... Başlanğıc nöqtemle bitiş nöqtem eynileşir.. Düşüncelerim birleşdirir bu nöqtelerimi.. Çoxu zaman ümidsiz üreyim başqa nöqteye qaçmaq istediyi halda.. Heç kim anlamır derdimi.. Çünki bilmir düşündüklerimi.. Hardan bilecekler ki, dilimin düşüncelerime xeyanet etdiyini.. ya düşüncemin tam eksine getdiyini, ya da sadece susduğunu..Ya da......
Eslinde dilimin de günahı yoxdur susduğu üçün.. Belke de adi susqunluq deyil onun susqunluğu.. O da susaraq qarşı çıxır, üsyan edir her şeye.. Çünki dilim her susanda bir yeni fırtına daha qopur içimde.. ve her fırtınamda bir men daha itir derinliyimde..Bu zaman her itirdiyim bir MENDE daha da böyüyür susmalarım.. Eslinde susaraq üsyan edirem de heç kim görmür.. Heç kim duymur ,anlamır susmalarımı.... Belke de sebebi gözlerim yerine dodaqlarıma fikir verdikleri üçündür..artıq dodaqlarım susdu.. sadece gözlerim danışır.. herkesin dodaqlarının danışdığı bir dünyada.. menim gözlerim danışır..Amma oxuyanına...Eslinde bilirem ki bu kitabı oxuyan belkede var....Amma görünür oda susur menim kimi,dilim kimi susur.......Susması gerekdiyi üçün.......