Denizi verdim ki, sene hediyye,
Geldiyin sahile gelesen bir de.
Meni görmeyende o, menem deye
Menimle danışıb gülesen bir de.
( N. Xezri)
Artıq qırx beş yaşı vardı. İller nece de süretle ötüb keçmişdir. Heç xeberi olmamışdı. Zaman axıb keçir, qalan ancaq xatirelerdir. Bu şeir de, özünde böyük bir xatireni yaşadır.
Görüşdükleri o gün. O gün… Denizin sahili… Menalı, sözle dolu baxışlar. Ne qeder baxışmışdılar onda, heç özleri de bilmirdi. Dil susmuşdu, baxışlarsa doymaq bilmirdi sözlerden, elece üreklerini boşaldırdılar. Birden astadan o, seslendi:
— Sene denizi hediyye edirem!
— Neyi? — Qız xefifce gülümsedi, denizin ilıq nefesi perişan saçlarını oxşadı, bu onu nece de cazibedar edirdi — Denizi?- O, heç ne anlamayıb, eşitdiklerine şübheli terzde, denize baxdı. Külek esmeye davam edirdi, sanki onu qucaqlayırmış kimi.
— Demek denizi!? — bu defe tesdiqleyici sual idi. Fikrini toplayıb, neyise anlayırmış kimi.
O, da cavabında gülümseyerek başını yelledi, tesdiq elameti olaraq .
Qız da gülümsedi:
-Denizi nece hediyye verirsen ki? O ki sene aid deyil. O hamınındır, onu hediyye etmek olmur.
— Olur. Men sene denizi hediyye edirem. Bax bele verdim getdi. Olanda olur.
Qız heç ne anlamadı. Ancaq şübheli baxışlarla ona baxdı:
— Olsun ,- deye seslendi.
Hele onda, o gün onun gözlerindeki ağrını, hesreti, qelbini deşen kederi, acizliyi, çaresizliyi oxuya bilse de, onları bir -biri ile, xüsusen bunların ona hediyye olunan denizle elaqesini anlaya bilmemişdi. İller ötmüş, indi anlamışdı o hediyyenin hikmetini...indi iyirmi altı il sonra… O vaxt o sözler, o hissler ona anlamsız gelmişdi.
" Sene her şeyimi vererem" — deyende, oğlan " Neyin var ki, veresen!? " — deye gülmüşdü ona. Bu onun üçün gözlenilmez cavab idi. Qulaqlarına inanmamışdı, çox pis tesir etmişdi. Tebii ki, bunu bildirmemeye çalışmışdı, amma keçirdiyi hissleri indi de unutmamışdı. Qelbine toxunmuş bu sözleri hele de unutmamışdı. Belke de,
maragliydi ellerine saglig»Sizden Gelenler
»Oxu zalına keç