Genc adam, işe gederken her gün yolunun üzerindeki güllerle dolu bağçaya baxmadan geçmezdi. Her sabah o rengareng güller içini sevincle doldurardı. Günler gectikce güllere baxan gözleri, bağçadakı eve sataşmağa başladı. Çünkü son günlerde o evde, tül perdenin arxasında bir genc qızın suretini görürdü. Her keçende güllere ve pencerede görünüb iten genc qıza baxmamış keçe bilmirdi.Bir seher her zamankından daha tez yola çıxdı. Bağçanın qarşısına geldikde üreyinin titrediyini, içinin ürperdiyini hissetti; her gün tül perdenin arxasında gördüyü qız, bağçada gülleri sulayırdı. Gözel qız, genc adamı görünce üzü qızararaq içeri qaçdı. Genc qızın xeyalı gözlerinden getmesin deye sey gösterermiş kimi gözlerini sabit bir halda bir güle dikerek elece qala-qaldı. Gördüyü gözelliyin esaretinde qalmış, sevdalandığını düşünmüşdü. Genc adam, artıq her gün bir evvelkine göre biraz daha erken keçirdi, qızı tekrar görmek ümidile. Feqet tüllerin arxasında görünüb qaçan bir suretden başqa şey göre bilmirdi. Genc qız da her seher heyecanla tüller arxasına geçir, genc adamın gelmesini gözleyirdi.

Bir gün, genc adam bağçanın önünden geçmedi. Genc qız gün boyunca gözledi. Ertesi gün, daha ertesi gün yene boş yere gözledi, genc adam gelmedi. Genc qızın üreyine hüzün doğurdu. Başqa bir gün, yene ümüdsiz gözlere yola baxarken, bir grup insanın çiyinlerinde tabutla getdiklerini gördü genc qız. Ağlından gecen qorxunc düşünceden bütün bedeninin titrediyini hiss etdi, üreyi sıxıldı yoxsa genc adam ölmüşmüydü! Genc qız yene her gün tüllerin arxasına geçir, boş gözlerile çöle baxırdı. Üzü de, artıq baxmadığı, sulamadığı gülleri kimi solurdu. Genc adam bir gün yene geçdi bağçanın qarşısından. Bir aydır yatdığı xestexanadan sonunda çıxmış, ilk iş olaraq da güllü bağçanın önüne gelmişdi. Ama ümid ıçınde geldiyi bağçanın önünde, gülen üzü asıldı; bağçadakı güller solmuş, pencere qara perdelerle berk-berk bağlanılmışdı.Genc adam yolda oynayan uşaqlardan soruşdu: "Bu evde kimse yaşayırmı?" Bir uşaq:

[1] 2 >>