(Meqalenin bir çox yerleri Seyyid Muhemmed Sadat
Exevinin “Müselman kimi bir ömür”
kitabından götürülmüşdür) Bezi insanlar Allahdan o qeder
qorxurlar ki, bütün ibadet ve zikrleri
qorxularına göredir. Bezi insanlar ise
Allaha o qeder ümid besleyirler ki, heç
bir ibadeti lazım bilmir, heç bir
günahdan çekinmirler. Her iki deste sehv edir.
İmam Eli (e) buyurur: “Oğlum! Eger yer ehli qeder ibadet etsen, Allah
senden qebul etmez. Bu qeder
ölçüye diqqet etme. Bunu düşün ki,
eger yer ehli qeder günah
işletseydin, Allah seni
bağışlayardımı? Ele bu qeder ümidvar ol. (Ne hedden artıq ümid ol
ve ne de yersiz yere nigaran)” . İmam Sadiq (e) buyurur: “O kes ki, heqiqi iman merhelesine çatır, ümid
ve nigarançılığlı eyni seviyyede
olur”. Eger kimese dini düzgün başa salmaq
isteyirsense, ne o qeder İlahi ezabdan
danış ki, Allahdan qorxsun ve heç bir
zaman Allahı seve bilmesin. Ne de o
qeder lütfünden danış ki, ele
fikirleşmesin ki, ömrünün axırına qeder rahat günah işlede biler.
Ömrünün son anları tövbe üçündür.
Birinci deste Allahla rabitesinden lezzet
almaz. İkinci deste ise ölümü unudar.
Allah Teal Davuda (e) buyurur: “Ey
Davud! Sen Menim peyğemberimsen! İnsanları menim dostum et!”. Davud
deyir: “Allahım! Dostluğunu insanlara
nece öyredim?” Allah buyurur:
“Mehribanlığımdan danış ve yadlarına
sal ki, heyatlarında Menden ne qeder
mehribanlıq görübler”. Alimlerden birinin bele bir adeti var idi
ki, insanları nigaran etmemişden evvel
Allah bendelerini Onun lütfüne
ümidvar ederdi. Ölenden sonra onu
yuxuda görürler ve soruşurlar: “Allah
seninle ve emelinle nece reftar etdi?” Dedi: “Meni bir yere apardılar ve
dediler: “Her ne soruşsalar, cavab ver”.
İtaetden başqa bir şey ede bilmirdim.
Bir ses eşitdim ki, deyir: “Meger
cezamdan qafil idin ki, bu qeder
mehribançılığımdan danışırdın? Qorxmurdun ki, bendelerim günahkar
olar? Senin teqsirine göre olsun?”.
Bilmedim ne cavab verim. Birden
fikrimden bele bir şey keçdi ve dedim:
“Allahım! Düz

[1] 2 >>