“Heç olmasa yuxuma gel. Yalvarıram. Yuxuda da olsa, görüm seni...”

Ancaq qapının tıqqıltısına oyananda anladı ki, o, qarmaqarışıq yuxu görüb ve bu qarmaqarışıqlıqda o yox idi. Sinif yoldaşları, uzaq qohumları, namelum mekanlar, dağınıq sujetli hadiseler vardı, ama o, yox idi. Qapı ise hiddetle döyülürdü. Çinare bu sese de reaksiya vere bilmirdi. Birden sanki qefilden ayıldı. “Belke bu odur” ümidiyle çarpayısından sıçradı.
“ Belke o, qayıdıb. Belke ünvanımı anamgilden öyrenib. Bes onda niye mene zeng vurmayıb? Belke vurub. Sehv xatırlamıramsa, telefonum bayaq zeng çalmışdı. Elbette, bu odur!”
Çinarenin beyninden yataq otağından qapıya qeder yüzlerce fikir ve ehtimal keçdi. Qapını açanda ümidleri çilik –çilik olub, etrafa sepelendi.
-Ay qız, haradasan? –Zümrüd telaş içinde içeri daxil oldu. –Bayaqdandır neçe defe zeng vurmuşam, hem eve, hem mobile. Niye cavab vermirsen? düşünmürsen ki, men narahat ola bilerem?!
-Ana? –ele bil quyunun dibinden ses geldi.
-Bu ne görkemdir, Çinare? Bu ne sir-sifetdir? Saçın –başın ne gündedir? Gözünün altı şişib. Niye bu gündesen?
Anasının sözleri Çinareye radio verilişi kimi gelirdi. Sadece qulaq asmaq, sonra ise heç qulaq asmamaq. Çinare yataq otağına keçib, dolabın üstündeki telefonu götürdü. Gelen zenglere ve mesajlara baxdı:
3 zeng ve 3 mesaj –bacısı Kemaleden.
2 zeng –anasından. (Zümrüd mesaj yaza bilmirdi)
1 zeng –atasından. ( atası başa düşürdü ki, birinci zenge cavab vermeyibse, demeli, başqa zenglere de cavab vermeyecek.)
1 zeng ve 2 mesaj –refiqesi Aytekinden.
Bütün mesajların mezmunu eyni idi:
“Çinare, telefonu aç. Narahatam senden.”
-Başa düşmürem, axı bu qeder zengler , mesajlar neye lazımdır? Men ölmemişem.
-Ama ölüye berabersen. –Zümrüd keçib, Çinarenin yanında oturdu.-Bu ne haldır? Seni bu qeder düşgün bilmezdim. Gedib, qoy cehenneme getsin.
-Ana, xahiş edirem, onun haqqında pis sözler deme.
-Hele de onu müdafie edirsen? bu qeder olanlardan sonra?
-Heç ne olmayıb. Bu menim şexsi

[1] 2 3 ... 17 >>