başlayacam. Ve heç vaxt terk edile teref men olmayacam! Heç vaxt heç kim meni terk ede bilmez! Heç vaxt heç bir kişi meni ağlada bilmez!
Çinare Aytekine baxırdı. Bir hekim kimi...Beyninde onun hereketlerinin sebebini analiz edirdi: O, qürurlu ve güclü görünmeye çalışırdı. Ama daxilde o qeder ezab çekirdi ki...Heç vaxt kimise seve bilmeyeceyini anlamağın ezabı! Her seksden sonra axıdılan göz yaşlarının ezabı! Heç vaxt Sevginin ne demek olduğunu bilmeyeceyinin ezabı! Ve bu ezablara göre Aytekin qelbinde atasını minlerce defe lenetleyirdi. Çinare Aytekini başa düşmeye çalışırdı ve susrdu. Bir anlıq Nurlanla olan söhbeti xatırladı:

Çinare berk esebileşmişdi. Ve evde hirsinden ora-bura vurnuxurdu.
-Axı o, düz fikirleşmir. Ona sehv olduğunu demek lazımdır.
Nurlan Çinareye yaxınlaşdı ve Çinarenin üzünü ellerinin arasına aldı:
-Çinare, hamı senin kimi düşüne bilmez! insanlar müxtelifdir, beyinler müxtelifdir.
-Axı...
-Çinare, mübahise cahil insanların işidir. Başqalarının fikirlerini qebul etmeyen insan cahil insandır. Hemişe qırmızı şüşeden semaya baxan insan ele bilecek ki, sema qırmızı
rengdedir. Sen ne qeder “ sema mavi rengdedir” desen de, o, seni başa düşmeyecek. Onunla mübahise etmekdense, ona semanın esl rengini göster, onu inandır. Yox, eger , bundan sonra da o inanmayacaqsa, onda edilecek heç bir şey yoxdur. Onu başa düşmeye çalış. Her beyin heqiqeti derk etmeye biler.
-Nurlan, sen çox humanistsen. ama ele insanlar var ki, senin humanistliyinden sui-istifade edirler. Sen susduqca, onlar özlerinin haqlı olduğunu zenn edirler.
-Her şey derketme ile elaqedardır. Eger beyin derketmeye, deyişmeye, heqiqeti öyrenmeye meylli deyilse, sen ne etsen bele, onlar deyişmeyecek. Ona göre de, mübahise etme.

Çinarenin qelbinden qefil sızıltı keçdi. Bütün ruhunu sarsıdan sızıltı...
“Nurlan...Nuraln...Sen ferqli idin...Sen çox ferqli idin..Sen hamı kimi düşünmürdün..
Sen...Sen...Sen...”
-Namus boş şeydir-Aytekin davam edirdi.-Meselen, sen! sadelüvhcesine öz

<< 1 ... 4 5 [6] 7 8 ... 17 >>