görmür. Her adam onu yaşamır. O, mene Sevgini gösterdi ve getdi...
-O, sene seçim verdi.
-Ne seçimi?
-Sen ona sadiq qalacaqsan yoxsa yox.
-Göresen, heqiqetenmi o, meni sınayır? Bilmek isteyir göresen, menimle ebedi sevgi yaşamaq olar ya yox? Sence o, qayıdacaq?
Növbeti cavab gelmedi. sükut...Ağ ve derin sükut...
Çinare ağ vereqi götürdü. Ortasında qelemle uzun şaquli xett çekerek iki yere böldü. Sol terefine yazdı: menfi cehetleri. Sağ terefine yazdı: müsbet cehetleri.
Evvelce menfi cehetlerini yazmağa başladı:
1. O, çox özüneqapalıdır.
2. O, heç kimin fikrini nezere almır ve öz doğruları ile yaşayır.
3. O, istenilen anda insanı yarı yolda qoya biler.
Çinare qelemin saxladı ve yazdığı 3 –cü cümleye tekrar-tekrar baxdı.
Mence, ele 3-cü cümle yeter ki...
Çinare bir andaca meyus oldu. yazmağa davam etdi.
4. Onunla rahat heyat yaşamaq olmaz. her an gözlemediyin hadise baş vere biler. O, qeyri-adidir. Her kes kimi deyil...
5. Onunla “happy end” mümükün deyil. O, “happy end”lere inanmır.
Çinare yazmağa daha heç ne tapmayıb, keçdi vereqin sağ terefine: müsbet cehetleri:
1. O, çox mülayim ve merhemetlidir.
Ele ilk cümleden Çinarenin çöhresinde tebessüm yarandı. Yazmağa davam etdi.
2. O, çox medenidir. Işletdiyi cümleler ele nezaketlidir ki...En hirli vaxtında bele, onun dilinden söyüş ve ya tehqir eşitmemişem.
Çinare bir anlıq Nurlanın qezebli anını gözlerinin önüne getirdi:

-Hardadır? Axı bura qoymuşdum. Hara qoymusan onları? Menim eşyalarıma toxunma!
O, en qezebli vaxtında bele, celbedici ve xarizmatik idi. Cahil insanların esebileşmesi vehşilik, medeni insanların esebileşmesi ise xarizmatikdir.
-Men deymemişem. –Çinare pencereye teref qısılmış ve balaca uşaq kimi ehtiyatla Nurlana baxırdı.
Indi xatırladı. Çinare heç vaxt Nurlana sesini qaldırmamışdı. Ona göre yox ki, bilirdi ki, Nurlanın heyasız qadınlardan xoşu gelmir. Ona göre ki, bilirdi ki, heç 2 deqiqe keçmemiş Nurlan onu gelib qucaqlayacaq ve “bağışla” sözünün evezine onu öpecek.
Ve o

<< 1 ... 8 9 [10] 11 12 ... 17 >>