Yer üzerinde Fani adlı biri
yaşayırdı. Onun 3 dostu vardı.
Dostlarından ikisini daha çox
sever, onlarla tez-tez görüşer, çoxlu söhbet ederdi. Üçüncü dostu
ise çox gec-gec yadına düşerdi.
Bir gün şeherin Baş Hakimi Fanini
yanına çağırdı. Fani Hakimden çox
qorxduğu üçün dostlarından birinin
onunla getmesini, onu tek buraxmamasını istedi. O, evvelce
birinci - en çox sevdiyi dostunun
yanına üz tutdu. Dostu üzünü
turşutdu ve çox zengin bir meclise
devet aldığını ve buna göre onunla
gede bilmeyeceyini söyledi. Fani bundan sonra ikinci - en sevdiyi
dostunun yanına getdi ve ondan
onunla getmesini xahiş etdi. Dostu
bir az tereddüdden sonra bu xahişi
qebul etdi ve onunla getdi.
Mehkeme qapısına çatanda ise ayaq saxladı ve dedi: "Bağışla,
men bundan sonra gele
bilmeyeceyem, çox qorxuram. Sen
özün tek getsen, daha yaxşı olar".
Fani elacsız mehkeme qapısından
tek içeri daxil oldu. Hakim onu bu güne qeder etdiyi işlere göre
sorğuladı. Ele bu vaxt Faninin
gözlemediyi anda üçüncü dostu
onun kömeyine geldi ve ele şeyler
danışdı ki, Hakim Faninin
günahlarını bağışladı. Bu hekayede Fani biz insanlar,
mehkeme qapısı mezar daşı,
Hakim ise uca Allahdır. Birinci dost
bu heyatda en çox sevdiyimiz var-
dövletimizdir ki, biz onu özümüzle
o biri dünyaya apara bilmerik. İkinci dostumuz yaxın qohum-
eqrabımız, dost-tanışlarımızdır.
Onlar da bizimle yalnız mezarlığa
qeder gele bilerler, lakin o biri
terefe bizimle gede bilmezler.
Üçüncü gec-gec xatırladığımız dost ise o biri dünyada bize en çox
faydası toxunacaq olan bu fani
dünyada etdiyiyimiz yaxsiliqlardir.