insanlar hem ağlayan, hem de üzünde tebessüm olan bu qadına teeccüble baxırdı. Çinare meğrur addımlarla yeriyirdi. O, özü ile fexr edirdi. Öz sevgisi ile fexr edirdi. O, ele zenn edirdi ki, sevgisi artıq ölüb. Ama sen deme, sağ imiş ve evvelkinden daha möhkem idi. Yaralanmışdı, ruhunda çapıqlar, yara –qan izleri. Ama daha iradeli ve daha ezmkar olmuşdu. Onun Sevgisi qalib geldi. O, sevinirdi. Sevgisinin bu qeder deyanetli ve cesur olduğu üçün sevinirdi.
Bir az bundan evvel restoranda qelbini deyişmeye, özünü öz sadiqliyini pozmağa tehrik edende, qelbi qulağına pıçıldamışdı:
-Niye meni kimlese doldurmağa çalışırsan? Axı men boş deyilem. Niye men boşammış kimi davranırsan? Men heç vaxt boş olmadım. Hemin yuxunu xatırla! Axı siz insanlar niye bu qeder unutqansınız? Sen bilmirdin, ama Allah senin qelbini hemin yuxudan sonra doldurdu –sevgi ile, senin qehremanının sevgisi ile. Meger sen deyildinmi Allahdan ancaq öz qismetini, öz sevgi payını isteyen? meger Allahın izni ile hemin sevgi sene qismet olmadımı? Kim gösterdi sene Sevgini? –Nurlan! Meger Sevgini görmek her insana nesib olur? Kim tamamladı senin yarımçıq ruhunu? Kim yaşatdı sene o doğmalıq hissini? Meger başqa insanlarda o duyğunu tapacağını düşünürsen? Niye unudursan Nurlanın senin heyatındakı emellerini? O, sene Sevgini gösterdi. Başqa heç kimin göstere bilmeyeceyi Sevgini! Siz insanlar! Siz insanlar...Nifreti ve qezebi ucbatından esl Sevgini qurban veren cılız, iradesiz, kinli insanlar! Unutqan varlıqlar! Size edilen yaxşılıqları bir andaca silen vefasız mexluqlar! Sen ne isteyirsen et! Ama mene toxunma! Men heç vaxt deyişmeyecem. ve onun adını hemişe özümde qoruyub saxlayacam!

“Heç vaxt bu qeder fexr etmemişdim sevgimle. Ağlamaq isteyirdim. Uşaqlar kimi hönkür-hönkür ağlamaq. Özümden utanırdım. Onun sadiqliyine ise heyran qalmışdım. O, seni o qeder çox sevir ki...Bütün qapı ve pencerelerini bağlayıb. Hetta menim üzüme bele! Qaranlıqda yaşamağa razıdır. Teki seni itirmesin. Ve fexr etdim. Menim Sevgim

<< 1 ... 12 13 [14] 15 16 ... 26 >>