Öz dediyi sözlere özü şübhe ile baxırdı. Ve sözler boğazından çetinlikle keçirdi.
-Men sadece insanları inandıra bilirdim. Daha doğrusu, bilirem. men elave heç ne demirem. sadece onların daxillerindeki gizlenmiş, eseb dağıntılarından uçub, xarabalıqlar altında qakan sevgilerini gösterib, onlara öz sevgilerini özlerine keşf etdirirem. ve onlar aşkarlayırlar ki, derinde yatan sevginin böyüklüyü müqabilinde nifretleri çox cılızdır. Men insanlar öz sevgilerini özlerine qaytarıram. Bu qeder! –deyib, Çinare susdu. Her kes onun nitqini alqışladı. Çinarenin ise üreyi sıxılırdı. Iclas biter –bitmez zalı birinci terk eden o oldu. iri addımlarla otağına doğru addımladı. ağlamaq üçün...Güzgüsü ile derdleşmek üçün...

“ Sen menim müellimim idin. Sen menim psixoloqum idin. Sen menim filosofum idin.
Sen menim ağıllı dostum idin. Sen menim hekimim idin. Sen menim her şeyim idin. Lenete gelsin, seninle bağlı pis bir şey xatırlaya bilmirem ki, zerre qeder de olsa, ezabım azalsın. Sadece 1 kobud sözünü xatırlamıram ki, sene nifret edim, ya da seni adileşdirim, ya da sene hamı kimi baxa bilim ki, bu zehrimara qalmış qelb artıq bu qeder sıxılmasın. Axı bu qeder ezab niye? niye bu qeder yaxşı oldun? Niye? axı bilirdin ki, menim en qatı düşmenim medeniyyetsiz insandır. Niye birce defe de olsa söyüş söymedin ki, men seni asanlıqla sile bilim heyatımdan? Bilirsen, nece ezab çekirem?! Bilirsen, senin bu qeder yaxşı olmağın mene ne qeder ezab verir? Niye gözümden düşmedin? Niye birce defe de olsa, yalan demedin ki, indi mene seni unutmaq bu qeder çetin olur. Men artıq bele bacarmıram! Daha besdir! Yeter! Yeteeeeeerrr! Yeter artıq! Meni mehv edecek bu sonu bilinmeyen yol...Sen qayıdacaqsan, ele deyilmi?”

***
Seher saat 6:45. zengli saat çalır. Çinare yarıyuxulu halda zengli saatı söndürür. Gözlerini açır. Ve derhal düneni xatırlayır. Hıçqırıqlar, isterik hereketler, ağlayışlar, dörd divar, üsyankar sesler...
Dünen axşam Çinare üçün ağır oldu. Esebleri tab getirmedi ve o, isterika

<< 1 2 [3] 4 5 ... 26 >>