söhbetler, aparılan müzakireler. Insanlar, insanlar, insanlar...
-Nurlan?-birden Çinarenin bedeninden soyuq cereyan keçdi.
Gözlemediyin anda, gözlemediyin meqamda. O, şirket nümayendelerinin arasında idi. O, da bu banketde idi. Axı bu nece ola biler? Meger Nurlan Sinqapurdan gelib???
Çinare qeyri-ixtiyari addımlarla Nurlana yaxınlaşdı. Ezaları boşalmışdı, bütün bedeni iflic olmuşdu.
-Nurlan?-Çinare şokda idi. Donuq gözlerle Nurlana baxırdı. Üreyinin ritmlerinin sayı artmışdı. Ve nebzi çox tez-tez vururdu.
Nurlan çaşqın halda Çinareye baxırdı.
-Nurlan, sen Bakıdasan?-Çinare hele de şokda idi.
-Artıq 2 heftedir ki, Bakıdadır. –Nurlanın evezine iş yoldaşı Rövşen cavab verdi.
-2 hefte?-Çinarenin nitqi kesilmişdi. Bir anlıq bu 8 ay erzinde yaşadıqlarını xatırladı: keçirdiyi isterikalar, sıxıntılar, göz yaşları, eseb travmaları, yaranan ümidler, yeniden sönen ümidler, boşa çıxmış terapiya cehdleri, durmadan tehlil ve analizler aparmaq, etrafdakı insanların reaksiyası, vurulan menevi baltalar, zerbeler, her şeye ve her kese reğmen vuruşmaq, vuruşmaq, vuruşmaq, ayaq üste qalmağa çalışmaq, yıxılmamağa çalışmaq....Neye göre? Kim üçün? 2 heftedir Bakıya gelen, ama birce defe bele, bunu xeber etmeyen insan üçün?
Çinare bir anlıq elindeki ümidin nece aciz ve yalançı olduğunu aşkarladı. Yalaçı ümid: o, boşanaq yox, ayrılaq dedi. Yeni ne vaxtsa yeniden bir yerde olmaq ehtimalı adlı ümid! Qırıq, sınıq-salxaq, yerlerde sürünen yalançı ümid!
Çinare emosiyalarını idare ede bilmemekden ehtiyat ederek, Nurlana: -Bir deqiqelik çöle çıxaq-dedi boğuq sesle.
Çinare ile Nurlan zaldan foyeye, oradan da restoranın eyvanına çıxdılar. Mart ayı idi. Ve hava çox soyuq idi. Çinarenin eyninde nazik ziyafet paltarı vardı. Ve o, tir-tir titreyirdi.
Ama onu titreden havanın soyuqluğu deyil, keçirdiyi şok, heyecan, xeyal qırıqlığı idi. Çinare hiss edirdi ki, o, çetin ve tez-tez nefes alır. Sinesi qalxıb enir. O, başa düşürdü ki, bu anda, o, esebini , qezebini cilovlamalı, düzgün

<< 1 ... 5 6 [7] 8 9 ... 26 >>