yaşadım. Axı men pis ne etdim?
Çinare danışdıqca, qışqırdıqca özüne nifret edirdi. O, indi bu halı ile özüne iyrenc görünürdü. heyasız, emosiyalarını idare ede bilmeyen qadın! Ama indi o, özü ile bacarmırdı. Çetin ve tez-tez nefes alır, durmadan ağlayırdı.
-Neçe-neçe heyasız qadınlar tanıyıram ki, camaatın içinde erlerine ne geldi deyirler, erlerinin qarşısına min cür şert ve teleb qoyurlar. Ama onların erleri hele de onların yanındadır. Men bunu haqq edecek ne etdim axı? Niye? neye göre? Bu qeder can yandırmaq neye göre?
Çinare yazıq ve sual dolu baxışlarla Nurlana baxırdı.
Nurlan susurdu. Ama baxışları...Baxışları her şeyi deyirdi...Hemin baxışlar...Çinarenin vurulduğu hemin baxışlar...
Arada sükut yarandı. Ve bu sükut özü-özünde Çinarenin sualına cavab verirdi.
-Bağışla, bütün günahlar mendedir-Çinare bu defe daha sakit ve ezgin halda danışdı.
-Bağışla, men her şeyi sehv başa düşmüşem. Eslinde sen hemişe menimle dürüst
olmusan. Sen “ayrılaq” dedin. Mense “boşanaq” deyil, “ayrılaq” dediyin üçün, bundan ümid yaratdım. Cılız, balaca, yalançı ümid. Bağışla, men sadece derk etmemişdim ki, doğrudan da her şey bitdi. Yeqin medeni formada ayrılmaq buna deyirler. Heç bir davasız, söyüşsüz, tehqirsiz...Bizim millet öyreşib axı dava ile ayrılmağa.-Çinare güldü ve göz yaşlarını sildi:-Bağışla, men sehv başa düşmüşem. bağışla, bir de seni narahat etmeyecem- deyib, süretli addımlarla eyvandan foyeye çıxdı. qeyri-ixtiyarı foyede pillekenlerle aşağı düşdü. 1-ci mertebeye- qarderoba teref...Nömresini gösterib, gödekcesini almaq üçün...

O gün...O an...Mart ayı...Soyuq hava...Tutqun ay var idi semada...O an...O ankı hava..O ankı hissler. Beynin donması. Mentiqin donması. Elindeki son ümidin ölmesi. Hara gedeceyini bilmemek. Cavabsız sualların hücumu. Bundan sonra nece yaşayacağını bilmemek...
Çinare hemin an anladı ki, insanın beyninden 1 saniye erzinde minlerce fikir keçe bilermiş:
Intihar. Yox, heyata davam! Ama başqa cür. Neyişe deyişmek. Kimlerise, nelerise

<< 1 ... 7 8 [9] 10 11 ... 26 >>